Hiçlikgölgesinde Şiiri - Poyraz Özbey

Sıfırın bile sesi vardı o gece,
Ve ben bir hiçlikgölgesinde büyüdüm.
Zaman, yüzü olmayan bir bilgeydi,
Avuçlarımdan sızdı, sustum… yürüdüm.

Bir yıldız düşmedi, kendini bıraktı,
Göğün çırılçıplak kalbine saplandı.
Ben ise bir kelamsızlık şehrinde,
Düşle gerçeğin sınırında kaldım.

Bir ırmakta yandı sonsuzun harfi,
Küllerle yazıldı suskun bir dua.
Kalbim, bir serzeniş labirenti gibi,
Her dönemeçte biraz daha uzağa.

İçimde büyüyen yankısız sancı,
Bir "kimim?" sorusu, bin "ben" cevabı.
Bir zemberek gibi kırıldı gece,
Ve geceden doğdu bir başka sabahı.

Şimdi hangi kelimeye dokunsam yanar,
Küllerimle ördüm sessizliğin duvarını.
Ey varlığı yoklukla mühürleyen iz,
Seninle sustum, seninle anladım zamanı.