Bir ben yarattım
şu koskaca on dokuz yılda
bir ben, ben gibi olmayan.
Ne acılar çektim kendimce
ne kızlar sevdim,
ne dostlar edindim
Özlemi yakıyordu yüreğimi sevgilerin
ve umutsuzdum artık.
Arıyordum köşe bucak mutluluğu
galiba yakalıyorum kuyruğundan.
Kimsin sen?
sesin niye çınlıyor kulaklarımda?
İdam sehpalarını kurdum.
Sırası gelen buyursun,
itirazı olan sıkıysa karşı koysun.
(28 Mart 2002)
Sihirli bir değnek olsa gözyaşlarım;
ya da
onlar gözyaşı olarak kalsalar
aslında akmasalar...
(7 Mart 2002)
Umut ısıtır yürekleri sessiz bir ayrılığın sabahında,
sensiz bu ilk uyanış bir intihara gebe.
Hani bıraksam da anıları oldukları yerde,
adım gibi bilirim geleceklerini arkamdan.
İşte beni kalabalıklar ortasında yalnız bırakan,
bu duygu, bu kavga,
Prangalarımı çıkarıyorum artık,
bana kalırsa sen de tadını çıkar!
ve gidiyorum bu şehirden,
yıllar sonra acımasızlık belki
dönüp bakmıyorum bile arkama
aldırma sen!
Silinmiyor gidişlerin,
gelmelerin aheste
ve dar zamanlarımda benim.
Kök salıyorsun içimde,
sert kayalar bi'çare,
sindirmiş baskıları...
Yüreğim kanatsız bir kelebek kollarında,
şu kısacık ömrü yetmezmiş gibi
şimdi uçamayacak da.
Geceleri yıldızlara ağlarken
gözyaşlarımı döktüğüm kucağında,
ya bir Temmuz ayı sıcaklığında
ya da Aralığın dondurucu soğuğunda
bildiğim bir tek şey var; o da sensin
annemsin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!