Ben, hayaller kuran adam
Sen, hayallerimi yıkan kadın
Ben, kendini sana bırakmış biri
Sen, beni paramparça eden kişi
Uzat omzunu sevgilim
İhtiyacım var sıcağa.
Uzat omzunu, yaslanalım hayata.
Uzat ellerini de yanında
İhtiyacım var heyecana.
Bir dakikaydı gülümseyişin.
Tam bir dakika sevgilim!
Hani sen, hayallerime bile sığmayan kadın,
Tüm ömrümü o bir dakikaya sığdırmayı başardın.
Romanlarıma bir ömür yazarken,
Bir gece sızlıyordu, karanlıkta.
Sabahlar olmuyordu, hastalıkta.
Bir çocuk adımlıyordu, aşklıkta.
Bir de kadın bekliyordu, boşlukta.
Gece dedimse, siyaha hasrettir.
Sana yazdığım ne ilk
Ne de son şiir bu
Yalnızlık çıkmazında ne ilk
Ne de son feryadım bu.
Sana çıkan caddelerden,
Gözyaşımın
Gözümden çıkıp
İki dudağım arasına
Geldiği zaman dilimi
Kadar bile
Ayrı kalamam senden
Bilmem hangi sayfada bıraktım hüznü,
Sonuç bölümü olmayan bu kitapta.
Sevinç ve mutluluk hangi paragraflardaydı?
Ana fikri mi veriyordu mutluluk?
Yoksa fikirsiz miydim bende okurken her satırı?
Geceyi andıran gözlerin,
Bir o kadar da zifir saçların var.
Bil ki uzayan gecelerimin tek sırdaşı onlar.
Ben o zifir gecelerde anladım,
Sana ne kadar aşık olduğumu,
Sana mecburluğumu…
Gerçek aşklarda kavuşmak yokmuş.
Aşk dediklerinde ise her şey bir oyunmuş.
Bütün dünya bir sahne,
Ortada sevgili rolünde oyuncular.
Yani her şey sahte, yapmacık.
Aşk, bir kelebektir güzelim!
O narin ellerinde tuttuğun.
“Bende senin kadar güzelim! ”
Diye kelebekliğe soyunduğun.
Senin ömrün kısadır bilirim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!