Harun Ertaş Şiirleri - Şair Harun Ertaş

Gözlerindeki şiirlerden anlar insan,
Bir şiir kadar ömrün ve güzel olduğunu
Senle geçmez saatler bence bizzat
Gözlerinde mi yatıyor, bu aşkın felsefesi

Gölgen bile yakın, bana gözlerin gibi

Gözlerinde mi doğuyordu Güneş?
Batıyor muydu yoksa onca yıldız gözünde?
Sözünde mi geziniyordu bunca cennet
Soldu, sarardı onca güz gözlerinin önünde

Bir papatya kadarsın da,

Gözlerine baktım ve tekrar baktım
Sarıldım neticesinde, sımsıkı sarıldım
Memlekettimmiş meğer içinde yaşadım
Yeşerdi onca çiçek o eşsiz gözlerinde

Gülüşünden ne şiirler yazılır,

Elimdeki papatya soluyor,
Sensiz yağmur damlaları kan gibi
Tüm yapraklar kalbimde sararıyor
Baharda yeşeren ümitlerim sen gibi

Yaşlarımın kaldırıma değmesi bir ömür

Gözlerinde yeşeren bilmem kaç çiçek
Kıyamaz insan bakmaya, doymaya
Öyle zor ki bu sevgiyi gizletmek
Sen gözümde hiç solmayan bir papatya

İçimdeki poyraz rüzgarını estiren;

Asya'yı ve Avrupa'yı ayıran bir ülkede
İstanbul gibi bi' şehri birleştiren boğaz
Yine seni düşlediğim sensiz bir gece
Ama birbirine kırgın iki bedeniz

Dengem sarsılıyor tekrar;

Gözlerindeki aynada yok mu yansımam?
Geçer mi bilmiyorum artık göğsümdeki sancı
Şirazem kaydı gözlerinden,
Ah bir gülüşünden kaynaklı bu sendelemem

Dengem yine sarsılıyor,

Diyecekler ki, şiir kitabımı okuyanlar;
"O yalnız Güz mevsimini sever,
Sadece yağmurlu havalarda gezerdi"
Belki anlarlar birgün bu suskunluğumun sebebini
Hiç ümit etmiyorum ama,
İnsanoğlu, belki bu sefer anlamaya çalışırlar

Gözlerinde soluyordu onca yaprak,
Damlıyordu evimin çatısına göz yaşların
Elimdeki hiç bir resmin bilmez avutmayı,
Ne bahar düzeltir bu acıyı ne de yazları

Sokağın karşısındaki dükkanda;

Sonsuz bir karanlığa büründü binbir gece
Belki gelirsin diye beklememden ibaretti
Yine sevsen izler miydim, gidişini sessizce
O gece güz mevsimimdeki yapraklar bile titredi

Ne sonbahar kışı buluyordu,