Hanifi Okyay Şiirleri - Şair Hanifi Okyay

Ahtı bozup ikrarını unutmuş
Söz verip gelmez yâri neyleyim?
Rast gelip tenhada hasbihal ile
---Bir buse vermeyen yâri neyleyim?
---Bu sevda yüzünden bi-çareyim.

Öyle yalnızım ki koskoca dünyada
Çöküyor üzerime maziden kalanlar
Dalımdan düşerken sararan yapraklar
Biraz hüzün, biraz özlem, hasret kokar.
Pişmanlıklar, sitemlerin bini bir para
Gönül yorgun, nefesim yorgun.

Bir güzel sevdim, ahir ömrümde
Sevdası bir başka, endamı bir başka.
Bu gönül mahkum, onun gözlerinde
Gündüzü bir başka, gecesi bir başka.

Sevdası sefkatdir, candır ruhumda

Viran oldu gönül yurdum
Bir vefasız yar yüzünden.
Yunus gibi yanıp kavruldum
Bir kara sevda yüzünden.

Acınacak hale düştüm

Gene bir yel esti şu gönül bağıma
Soluyor güllerim deremez oldum.
Ne çok çektim senin zalım kahrını
Kader'midir talih mi? Bilemez oldum.

Yazan kalem yazmış nidem fermanı

Zülfü siyahım, gönül iflah olmaz.
Gelir geçer günler, ömür şad olmaz.
Arasam cihanı, dengi bulunmaz;
Böyle derdi, bin dermana değişmem.

***Ak göğsün üstüne, Tebbet yazılır:

Bedenim sürgünde, gönlüm yasta!
Gayri iflah olmaz, bil bundan sonra.
Kaç sefer ölür ki, bir günde hasta!
Ele sorma kendin, gör bundan sonra.
Ayrılıkmış yakan, düştüğü yeri:
İnan değişmedi yıllardan beri.

Kendi kendine geçmezken sözün
Yollara takılıp kalırken gözün
Yüzüne yansıyor bir acı hüzün
Dayan yüreğim, yüreğim dayan.
***Hayallerin yarım akşamın ufkunda
***Hicran kabusumdur yokluğunda

Gönül ne gezersin ıssız sahrada!
Dert veren derman vermez mi sandın?
Beyhude dolaşıp, yanma dünyada;
Kısmet veren seni görmez mi sandın?

Ateş olan yerde tütmez mi duman?

FİRAR ETTİ AKIL BAŞTAN
ELDE KÖHNE BEDEN KALDI.
YAŞ ÇOKTAN KEMALE ERDİ
DÜNYA BANA YAR OLMADI.

SELİ GİTTİ KUMU KALDI