Hamza Mamaş Şiirleri - Şair Hamza Mamaş

Ne uslanır...
Ne de utanırsınız.
Ama, ne olur şu halime bir bakın.
Taş dile gelir belki söylenir,
Vicdandan yoksunlar hayallerimi bırakın.

herşeye boşvermek lazım bence
hemde herşeye...
yanlızca rabbine açılan pencereler hariç,
sayabileceğin herşeye.

sen kazançtın bence;

Ellerin, ellerde kalmasın,
Seven yüreğin hasrete uyanmasın.
Seni, unutacaklarla çıkma yola,
Yollarda hasrete hiç uğrama.

Kalmayayım aklında ben,

Eller yârini, bekler bense ölümü;
Ele verdim,
Yıla verdim,
Yola verdim ömrümü.
Kasırgalarla örülü bu kısacık ömrümü,
Felaha çıkaracak ölümü beklerim.

sanadır bütün yakarışlarım ey sevgili.
ufuklar ve dağlar ardından gelerek serinlet sinemi.
zira bir yangının külleri sarmakta bu bedenimi.
çok uzaklardan gel ey sevgili...

bekledim..

Ağrı çekerde gece saatler boyu,
Sonunda nur topu olan güneş doğarmış.
Bütün anneler gibi…
Tan yeri ağarırken; seherlerde ağlarmış.

“başlamak bitirmenin yarısıymış” oysa;

Dolaştım bunca dem senin peşinde;
Dolaştım dolaştım artık yoruldum.
Maharet sandım billur simaları,
Makbere gömülürken şaştım da kaldım.

Kışlar yaşadım, baharlar gördüm;

ansızın;
ve amansızın bir hüzün rüzgarı esti.
esti ve döktü yine umutlarımı.
düğümlendi yine düşlerim,
ağlamaklı yine gülüşlerim.

Sana çok yakınım;
Birkaç adım…
Senin, hoş kokunu alır gibiyim.
Fakat dokunamıyorum,
Titriyor ellerim.

Bir gün uzaklaşır gözlerin semadan.
Ve ağlarsın yalnız başına.
Adını anınca yüreğin titrerken,
O da gider her şeyi yıkarcasına.
İki şey kalır geriye;
yalnızlık