Hamza Mamaş Şiirleri - Şair Hamza Mamaş

Eller yârini, bekler bense ölümü;
Ele verdim,
Yıla verdim,
Yola verdim ömrümü.
Kasırgalarla örülü bu kısacık ömrümü,
Felaha çıkaracak ölümü beklerim.

sanadır bütün yakarışlarım ey sevgili.
ufuklar ve dağlar ardından gelerek serinlet sinemi.
zira bir yangının külleri sarmakta bu bedenimi.
çok uzaklardan gel ey sevgili...

bekledim..

Ağrı çekerde gece saatler boyu,
Sonunda nur topu olan güneş doğarmış.
Bütün anneler gibi…
Tan yeri ağarırken; seherlerde ağlarmış.

“başlamak bitirmenin yarısıymış” oysa;

ansızın;
ve amansızın bir hüzün rüzgarı esti.
esti ve döktü yine umutlarımı.
düğümlendi yine düşlerim,
ağlamaklı yine gülüşlerim.

Dolaştım bunca dem senin peşinde;
Dolaştım dolaştım artık yoruldum.
Maharet sandım billur simaları,
Makbere gömülürken şaştım da kaldım.

Kışlar yaşadım, baharlar gördüm;

Sana çok yakınım;
Birkaç adım…
Senin, hoş kokunu alır gibiyim.
Fakat dokunamıyorum,
Titriyor ellerim.

Bir gün uzaklaşır gözlerin semadan.
Ve ağlarsın yalnız başına.
Adını anınca yüreğin titrerken,
O da gider her şeyi yıkarcasına.
İki şey kalır geriye;
yalnızlık

Usulca sokuluşun yok mu gecenin koynuna.
Kimseye aldırmadan kumsala sere serpe dağıttığın bembeyaz saçların.
Ufku doldurur masmavi bakışların.
Tenimi serinletir dokunuşların.
Ilıklığında bedenimi sarışın.

Dünya sırtımızda yük,
Dertler, dünya kadar büyük.
Tırmanırken acz içinde dik yokuşları;
Yalın ayak,
Hırpalanmış,
Perde sıyrılmış,

Karanlık ve upuzun koridorlara hapis olmuş düşlerim.
Her tarafı çıkılmaz; her tarafı kapalı koridorlar…
Emiyor sanki damarlarımdaki son kanı bile bu yol,
Başlamakla bitirmek arasında bir hiç varlığım;
Sen resmimi çerçeveye koy.