Halil İbrahim Alboğa Şiirleri - Şair Hal ...

Nasıl unuturum refikam seni?
Gönül izin vermez, göz izin vermez.
Bayramım bilirken bir tek buseni,
Ahdim izin vermez, söz izin vermez.

Seni nefes nefes içirdi kader..

Up uzun mesafeler bu nokta son diyecek;
Bitti muharcirliğin bu yurda kon diyecek…

Hasretinle yakıp gittin ya beni,
Talih, kavuşacak yolu bulmuyor.
Kaderin yazdığı gönül hanemden,
Adını silmeye elim varmıyor.

İstemem gayrı yar, tek ölsem bile,

Sırtına vurulsa dünyanın yükü,
Kimse yardım etmez belinde kalır.
Sanırsın mezarda huzurun kökü,
O da imdat etmez, derinde kalır.

Koca kağnı tek öküzle çekilmez,

Ölüm, mesafelerin kilit tutmaz kapısı;
İnsanlar yalnız ölür, bu hakikat sancısı! ..

Madem iyilikten maraz doğurdun,
Büyütme, cellada teslim et beni!
Başın kucağımda, öper uyurdun,
Ya bırak, ya bir kez mahkum et beni.

Yıllardır sen idin elinde yontan,

Seninle durulur hayatım derken,
İnsan mikrobunun vebası çıktın.
İçin fesat dolu, sözlerin diken,
Sen riyakârların en hası çıktın.

Bana pîrim derken mecnun, deliler,

Nasıl ısıtırım gönül kışını?
Üşüdüm, titrerim; bahar gelmiyor.
Bu garip yastığa koysa başını,
Issız döşeğim de uyku vermiyor.

Eşsiz karanlığın zifiri yüzü,

Ey hayat, bahtıma kilit vururken,
Anahtarı hangi denize attın?
Elin hep yakamda, nedir bu öfken?
Yetmez mi, canımı her nefes tattın?

Eğer türlü türlü cefalarından,

Yine akşam oldu, indi karanlık;
Renklerin cümbüşü daldı sükuta.
Yaşlar şakağımda kan gibi ılık..
Gönül feryadını saldı sükuta.
.
Akrebin kıskacı, yalnız saatler;