Halil Gürkan Şiirleri - Şair Halil Gürkan

Çiğdem gözlüm bir gün seni sorsalar,
Bana hayat veren candır O derim.
Kalbimin sesine kulak verseler,
Cana sevgi yayan kandır O derim.

Yıldızlar sönerken bir bir yücede,

ÇIKAR

Kendi fırtınamdır savuran beni,
Söylediğim her söz bir aha çıkar.
Zikrederken Rabb’i cümle mevcudat,
Benim hayallerim günaha çıkar.

Karanlığa doğan bir güneş gibi,
Işık ışık ruha girmeli bayram.
Bütün gönüllere kadim eş gibi,
Sevinç busesini vermeli bayram.

Tatlı telaş olur temizlik işi,

Düşüp aşkın ateşine,
Yanmak ister benim gönlüm.
Kavuşup da can eşine,
Sönmek ister benim gönlüm.

El uzanıp değse ele,

FERMAN İÇİNDE FERMAN

Nefsin heybesine koyup zamanı,
Hapsettim beynimi mekan içinde.
Zerreye sığdırdım bütün mekanı,
Kaybettim yolumu zaman içinde.

Ağaran saçlarında ihanetin hüznü var,
Nemli gözlerinde gam, bakışların sitemkâr,
Belli ki hiç gülmemiş kötü kaderin sana,
Gönül iklimin hep güz, uğramamış ilkbahar.

Halil GÜRKAN

Söndürmekse gaye hasret közünü,
Alevler içinde donmak ne güzel.
Eritmek istersen hüznün buzunu,
Üşüyen bedende yanmak ne güzel.

Kaynarsa duygular hep için için,

Gönül yenemedi asi gururu,
Yığın yığın hüzün boğdu süruru,
Erirken meçhulde sevdanın nuru,
Kör karanlıklarla doluyorum ben.

Hasret alev alev her ana düşer,

İrfan kazanında benlik mi pişer?
Altı sabır ile közlenmeyince.
Tezden kabarır da, kolayca taşar,
Kaynaya kaynaya özlenmeyince.

İhtiras ırmağı öfkeyle akar,

Dalganın sahile vurduğu yerde,
Gönül yareniyle buluşur sanki.
Gecenin sonunda, kızıl seherde,
Martılar tasamı bölüşür sanki.

Gün olur yanarım geçen ömrüme,