Hakan Bintepe Şiirleri - Şair Hakan Bintepe

sanki bir şair doğurdu beni
uykusunu yarıda kesip sabaha karşı

Yürü! İlk emir son tufandan kalma
belki Yinelemelerin tansığıdır
benim yalvaçlarım/sunaklarım

'imini bırakır gökyüzü
aldığı soluğu pahalı öder
iki de bir yana düşer elleri
içini kurdu kemirir
çürüdükçe ucuzlayan bir meyvanın'

karşılıklı oturup konuşmuştuk daha dün
onlar da vardı sen de bir de ben vardım
yılları yaşamıştık, daha günleri bilmiyorduk
görünmemişti henüz ardımızdan yekinen çocukluğumuz

neye benzer çalgıcı amca
son yudumunu içmeden bıraktığın
kadehteki buzsuz rakının duruşu öyle
bırakılıvermiş masaya

masaya derin bir sessizliği dağıtmadan

ölmek
sözcüklerin sesleri yitirmesi değilse nedir
derinde bir sancı
koşa koşa giden yaralı
bir ceylan sancısı üstelik

gözlerinin ateşi ile bakıyor gecenin ve yolun orta yerinde
(dar bir geçit – denize inen)
ve cılız bir sokak lambasının tam altında
karşı karşıyayız; o ruhu sessiz bir sazende
ben uykuya yatmış bir ölü

Kocaman bir zamandan kaçıp gelen bir çocuk
Eskimiş oyuncaklarıyla durur
Karşımda ve karşısında son sınıftan terk bir oyunbozanın
Ne birdirbir bilir ne papaz kaçtı

Mahalle maçlarında kaleci

ne beyazdı sensizlik
kalkamadım ben düştüğüm yerden
karanlığa doğru uzatıp bacaklarımı
dinledim uzaklarda öten kuşun şakımasını

sen benim düşlerimin yorumuydun

elimin ayasında uzadıkça uzayan bir çizgi-
sordukça büyüyen bir kavga
barıştık biz senle bir filmden çıkıp
karıştık kalabalığa

(şairlerin yurdu var mıdır

Ağır, ağır çıkacaksın bu merdivenlerden,
Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak,
(Ahmet Haşim)