Gürsel Çopur Şiirleri - Şair Gürsel Çopur

ömrüne sırtımı dayadığım kalemim

sen de mi nöbettesin?

fayans fayans dizilmiş insanlar

bir gecelik seyahatimde yıldız bayramı
buruk madalyası ışık tepelerinde
gözle gördüğüm müşâhadelerde bir yudum
seyreyliyor insanı gurbetin toz kefeni
şahit,garip bir yolcu nefesinde
camlar ardından pencere sevdasında

kırık rüyalar ülkesinde
kırık yaşamak ve harfi kırık yazmak
haddi zatında rekor kırmak
bunlarla kırılmaz bir gönül
akıntıya takılmamak bu süzgeçte
kalemin sunduğu süzgeçte..

Bir rüya ile sayfa açılmıştı başka bir âlemde Bir rüya ile yanan mumun varlığı hissedilmişti Küsmemişti karanlığın duvağına matem çalmış hançer! Eflatun şahikalar perdelerini örtmüşlerdi birer birer Aksesuarı, pencereden süzülen gözlere bir hitabeydi sadece Baş tacıydı dizinden ayrılmayan yavrusuna nasihatleri Bir anne, şefkat deryasıyla başlamıştı bu âleme… Oysa… Darağacında sallanıyordu çocuksu hayaller Bin hummalı asimetrik hislerin kavşağındaydı insan, Taşıyordu her zaman unutageldiği ruh motifini İkircik nükteler örümcek ağını delmişti dün gece Bu sabah ise yelkovan akrepten önce uyanmıştı Müjde aramıştı tepeler ardındaki yankılarda Ah gözler! Ararken unutulan yılların çetelesi Nerdesiniz, bakışlarına susadığım beyaz elli kurtarıcılar? Bir anne, şefkat duasıyla başlamışken bu âleme… Ağlayan güller aralar sergüzeşt/i Izdırap yüklü bahçeden bir mancınıkla atılırcasına Müptela olunur can’ın hatırı için Bir kar tanesine çarpmadan hayatı anlamaktır onun kitabı Bohem hayatında evcil tebessüme rastlanmaz Çöle maya çalmaktır bir bedevinin retinası İnat değildir tozu dumana katan yılkıların kostümü Güneş ışığını arar hasret balına banarcasına Bir gül sergüzeştinde toprak olunur mezarın güvertesinde Bahar sergisine davetliydi yeşeren ruhlar.. Unutulmamıştı takvim yaprağına gizlenmiş efsun Kendisini bin defa da ateşe atsa pervaneler Kirpikten caddelere bu ruhların gözleri yağar! Sessiz bir gemide ilerleyen dinar misafiri ayaklar Bulutların bukle deminde yürüyordu Amade işaret parmakları çizgi çizgi kalkarken Ayaküstü sabrı eritiyordu güneş ışıkları Gürsel ÇOPUR

Köpüren gün aydınlığı değiştirmiş gömlek,
Dakikaların semasında bir sır
Yelkovan kıpırtısında yaman bekleyiş
Rantabl hediyelerin muştu kokan bağrında
Steril edilen tufan artıkları
Bir gemi sahilliğinde ilerleme

Cesametin tiryakiliğine aldanma turabî, boş eylenmez;

Hilkatin belkemiğinde yakarış sancısı varsa..ve bir doğum

Arifesindeyiz arif olan gönle misafir olmada, tabahhur ederken

Hazan yemiş topraklardı onlar
Delmişti sevincimi odaktan bakarcasına
Gündem koltuğa çivileyince insanı
Yapışıyordu emin olunamayan keder..
Gözyaşları aktığı yeri bilmezken
Mendil arayanlar kefen ucunda

Ne sevgi ki bu,bıkmadan koşan
Koştukça yananların iliğindeki nefes
Bir avuç kıpırdanmayı kuşatan yekpare nur
Nasırlı diller bunu haykıramaz belki
Bir pencere bulsa döker içini kalabalıklara
İnsan..siluetinde binbir renk gizli olan

Giderayak adımlar çıkmaz sokak

Tabelası olmayınca ümit bağlanıyor

Ya açılır namütenahi ufuklar!

A.

Ahmer şafağı müjdeleyen güneş
İçimizden taşan sevgi ışıklarıyla
Bir sahil bekler
Büyük dalgaları törpüleyerek