Gülden Işık Şiirleri - Şair Gülden Işık

Bir haber geldi ki yandı yüreğim
Beni de korkuttu kendi geleceğim.

Yedi çocuk büyüttüğün
Kırk parçaya bölündüğün
En sonunda yalnız öldüğün

Gözleri kamaştırıp
Girdiler kapılardan içeri.
Gündüzün ışığında
Gecenin gizliliğini bulmuşlardı nasılsa
Görünmez suratlarıyla
Götürdüler görmeyenleri.

dumanlar içinde bir boşlukta,
solar yalnızlıkta menekşeler.
günler gecelere çağırılır,
yürekte beklediği yerde,
kırılır taş limanlarda fenerler.
bahçelerde çamur izleri gibi,

salıvermişsin kendini balyoz altına
yıkıldıkça anıların
ne ah! ediyor…
ne diyorsun ki,’’günah! ’’.
başka anaların çocuğuymuş gibi
yabancılaşmışsın acılarına.

Islak gecelere yazdım en güzel şiirlerimi
Yalnız kalışlarda camların buğusuydu hayatım
Yazdıklarım, ıslak gecelerde unutuldu yine
Cümlelerim yağmurlara bırakıldı...
Hecelerim sokak lambalarına asıldı
Neler yazılmıyordu ki bu ıslak gecelere

dumanlı nefesinden boğulurken yağan kar
güneşli günlerinden dökülüyor mısralar

yıllardır dertlerinin değişmezken güftesi
acılar unutulur feryadının ertesi

Havalar bu günlerde biraz bozmaya başladı.Ara sıra yağmur yağıyor olsa da, şu an günlük güneşlik.
Oturduğum yer bahçemizin alt tarafında en güzel en tenha yeri.Kendimi dinlemek için kağıt kalemle buradayım.Ayak ucumda bir karınca,yoluna engel olan parmağımı aşmaya çalışıyor.Ondan sonrasında upuzun bir yolu daha var; çöplü topraklı.. Hadi kolay gelsin ona..!

Üzüm yaprakları çoktan yerlere serilmiş.Kavak ağaçlarındakilerse esecek sert bir rüzgarı bekliyor...Dalından düştü düşecekler..
İşte bir tanesi salına salına başıma kondu..Dokunmayayım bakalım..Bir süre daha sefasını sürsün orada.Nasılsa her canlı gibi o da, toprakta çürüyecek; bir başka baharda umudunu yeşerteceğini bilerek..

gideceğim diye üzülme
sana beni hatırlatacak
Gülden'li gülüşlerimi
geç geldiğin akşamlardaki
sitemlerimi bırakacağım.

Yüreğimi bıraktım ben bu kente
Yaşanmamış düşlerimi bıraktım
Sormadım ne geçmiş ne geleceğe
Bu günlerimi de elden bıraktım

Yüreğimi bıraktım ben bu kente

görmeyenler vardı bakıyorlarken
ne beklenirdi ki körlüklerinden.
susuyorlardı bazen konuşarak
konuşuyorlardı bazen de susarak.
kabulse kabul deyip daha ötesine gitmeden
örtülü gerçeklerle dolu hayatlarını