Gülden Işık Şiirleri - Şair Gülden Işık

mişli geçmişin öyküsünde;
kömür tüten vagonlar geçerdi bu raylardan...
sarı şapkalı,gözü sürmeli işçiler geçerdi peşi sıra.
yükünü almışlığın sevinciyle,
bir başka öterdi limandaki gemiler.
simitçisi bir başka seslenirdi,kısmetinden.

şimdi uzaklardasın!
sensizliğin duvarında paslanmış,
resimlerin yalanına kanmışım.
ağlamanın kapısına yaslanmış,
şarkıların hicranına yanmışım.

Zonguldak!
seni gittikçe kaybediyorum bulmak istediklerimin içinde
gittikçe uzaklaşıyor yakınlaşmasını istediğim özlemlerim
hiç mi hevesin kalmadı?
hiç mi konuşmak istemiyor suskunluğun ki, kıyılarına sere serpe uzanamaz olmuş anıların
yüzünü tırmalar olmuş bahçelerinde oynayan çocukların

sıkı tutma bu kadar
inadın dallarını
bu kadar fazla sevme
yalanın dünyasını

güllerde gonca kadar

Taziye

bilirim kederle yanmaktasın yürekten;
can yoldaşın,yanı başın bırakıp gitmiş de seni.
hem de ''Allah'a ısmarladık'' bile demeden.

madenci; aş,ekmek,sevinç,keder...
onsuz bu bacalar nasıl tüter!
terlerinde emek kurumadan
hakkını yemeyin efendiler!

madenci; aşıktır kömürüne

günbatımının hüznünde bir yürek,

ufkun bilinmezlğine dalıp giderken,

bir el sanki ona dokunmakta.

hiç unutmam hatırlarım kerpiçten duvarını,
erik dalları sarardı her mevsim kollarıyla.
çardak altında muhabbetin şarkısı,
çınlardı anne kahkalarıyla.
çiçek kokuları renklerin cümbüşünde,
gözü kulağıydı baba sevgisinin.

Çatalağzı çıkmış elden
Kilimli'si ayrı telden...
Kozlu dersen şaşkın ördek
Zonguldak'sa küsmüş dilden..

Mavi yeşil teslim küle

adını,''işte bu ATATÜRK'' denildiği
ilk günden beri biliyorum.
biliyorum boğazını düğümleyen
düşman gemilerinin
kan rengi sularında
nasıl boğulduklarını.