Gülay Özdemir Şiirleri - Şair Gülay Özdemir

Eriyen zamanın sözcüklere dönüşmüş ışığı karanlıkda kaldı.
Özgürlüğü hak eden kelebek kadar yol kat edemedik.
Belki de sol yanınızda bir çocuk gülüşü kalacaktı.
Gülüşü cennet kokan çocuklarla
Duyusal körelmeler çoğaldıkça,
İnsanlık yok oldu.

Hayat her an bitebilir.
Bir tek sen biliyorsun kalbimde sakladığımı,
Sor hadi neydi diye,

Severim seni
Ayın ve yıldızın geceyi
Sevmesi gibi
Güneşin günü sevmesi

Bir çocuğun küçük yaşta yaşlanması ne demek!
Bilir misiniz?
Onun için gündüzün aydınlığı,
Gecenin karanlığına sıkışan,

Üstat bak artık şu garipliğe!
Nefesimiz bile sığdırıldı daracık

Neydi sendeki;
Hiçbir zaman çözemediğim
Kanmışlığım, yanılmışlığım karşısında!
Kalbindeki sözlerin miydi?
Sahte sevginle övdüğün yalanların mıydı

Çocukları öldürülen bir dünyanın aydınlığı mı olur,
Çocuklara bir günaydın diyebileceğimiz bir dünya yok artık.

Seni soruyorum Telefonda senden
Matem dolu geliyor sesin öbür taraftan
Korkma sen sana emanetsin bende sana
Hayranım hep her sesin alo deyişine

Ne değerli insanların yürekleri dokundu, yüreğime.
Değerlerine değer katarak,
İzler bırakan.

Şu güzelliğe bir bak istersen?
"Allah" ne güzellikler yaratmış.
Herkesi yarattığı gibi