Gülay Aruç Şiirleri - Şair Gülay Aruç

Bir matara bulsak , bir de kamp kursak
Gövdemiz ağaç, başımız kavak
Kandilimiz ve fitil
Sen ve ben olsak.

Tam, kanım kanına
Tenim tenine karışsa diyorum
Arkanı dönüp gidiyorsun
Aklım karışıyor, fena oluyorum.

Saçının örgüsünden
Gözünün sürmesinden
Kaşından kirpiğinden
Tanırım seni ben.

Sırtındaki sepetten

Belki bir çiçeğin yeni açmış taze yaprağında
Doğan bir günün toprağa düşen ilk ışığında
İlk uçuşa hazırlanan minik bir kuşun kanadında
Umudun hiç zamanı, hiç tarifi yok.

Belki iliklerine işleyen buz gibi bir havada

Ebedi kızağa çekilen gemiler
En çok gururdan ölürler
Yaşlılar ölümden korkar
Sevenler terkedilmekten
Ama ben korkmam
Hiçbir şeyden.

Orda sessiz bir dünya vardı
Uzaktan yakın
Ilık mevsimleri okşar geçerdi tenimizi
Yosunların çıplak kayaları giydirdiği
Biraz küskün, biraz neşeli.

Bu sabah hüzünle sevincin kaldırım olduğu yollardan geçtim
Ruhumdaki beyaz güvercinleri barışa azat ettim
Ben gönlümden çoktan geçtim
Seni sevmeyi seçtim
Varsın baharlar geciksin
Ben tohumlarımı yeniden yeniden ekerim.

Biliyorum
Suçlu ikimizdik
Aşkı pembe bir pamuk şekeri gibi
Ellerimizde erittik
Göllerden denizlere yürüttük nefreti
Ve sen gittin gideli

Belki bir kağıt peçetenin üzerinde çalışmalı
Aklımı kullanmalı
Kelimelerle oynamalıyım
Yazdığım şiir uçmalı
Etekleri zil çalmalı.

Karanlıkları hazırdan harcarım
Aydınlıklar bitmesin diye cebimde saklarım
Yakalamayın vurmayın
Bu sefer öksede Ben varım.

Adım Hürriyet