Bir pazar öğleden sonrası. Mavi gökyüzünün gerisinde sanki gri bulutlar var. Güneş arada tenimi yalıyor. Rüzgâr seslendirirken asılı duran deniz kabuklarını arada içim ürperiyor. Kapalı kapılar ardında kalmıştı yüreğim. Baharla birlikte sanki can buluyor. Kaç bahar geçti sahi saydık mı? Ağaçları kaç kere çiçek bastı yeniden? O saka o sudan kaç kere içti? Karganın düşürdüğü çam fıstığı kaç kere olgunlaştı? Sahi kaç bahar geçti?
Mimozaları kaçırdık bu sene. Hani söz vermiştik birbirimize. Her mevsim gelişinde o deniz kentinde olacaktık. Olamadık. Sırada erguvanlar var. Erguvanları bilmezsin sen ve nasıl boyar pembeye şehrimi. Senden kaçıp bu kadim şehre geldiğimden beri sanki yüz yıllık bir yalnızlığı içimde taşıyorum. Kalbini de elini de çekme üstünden demişti eski bir dost yaşamın kıyısında olduğu bir yerde. İşte o gün iki damla gözyaşına hapsetmiştim seni.
Niye hep aynı yerde bulur insan kendini? Sanki hiç bitmemiş, gitmemiş gibi. Niye hep söylenememiş bir söze gebe kalır? Hem en yakın hem de en uzak hissettiren. Niye hep eksiktir bitmemiş bir aşkın gülümsemesi? Sanki uzatsam elimi tutacakmış gibi, yanıma sokulup yatacakmış gibi, sanki yeniden başlasak mimozalar her mevsim açacakmış gibi. Sahi içimizdeki sarı sıcak yazlardan gidebildik mi?
Yokluğunu anlatmaya kelimelerim yetmiyor
Hep eksik, hep yarım cümlelerim
Gözyaşımın tuzu yakıyor üstelik açık yaralarımı
O yaralar ki kapanmış sandıklarımdı
Sen gittin, hepsi yeniden kanadı
Sen gittin, bazen hiç acımıyormuş gibi umursamadım
Sanki hep sana aşıkmış gibi
Adını bile bilmeden hep seni beklemiş gibi
Kocaman bir geçmişi seninle yaratmış
Gelecek için hayalleri sana saklamış gibi
Sanki seninle hep yeniden başlamış
Seninle kendime daha çok yaklaşmış gibi
Biliyor musun; eskiden her karşılaşmada söylediğin o cümle gelirdi aklıma
Martılar ne zaman kanat çırpsa gökyüzünde, benim gözüm dolardı
Yıllarca acıma dokunmamak için kaçtım ben o deniz kentinden
Kaçtım senden, geçmişten, seninle birlikte sevdiğim her şeyden
Biliyor musun; içimdeki sen o gün bugündür yok
Senin bildiğin, tanıdığın o çocuksu aşkı taşıyan kalp de yok
Yaşamaya dair cümleler kursam, önce seninle başlarım
Kendimi en çok hissettiğim an, en çok sana yakındım
Ki sen birkaç hafta öncesinde ne kadar uzaktın
Uzaklığın, eski bir deniz kentinin kumsala vuran dalgasıymış meğer
Belki bundan bilinçdışımın tuzağına gönüllü düşmüşüm
Hiç düşünülmemiş bir izi sürmek gibi kendimi kapında bulmuşum
İçimde bir kutlama telaşı
Senin için tüm hazırlıklar
Kalabalık yok eski günlerdeki kadar
Az öz sadece bir kalbe sığacak kadar
İyiyiz merak etme
Hayat, bizden büyük müsün gerçekten? Ya da biz o kadar küçük müyüz? Tüm ezberlerimi bozmalı mı? Her bir siyah beyaz karesi, her ayrıntısıyla üstelik nasıl koyduğumu bildiğim, her duygusunu sonuna kadar yaşayıp sindirdiğim, benim hayatım dediğim, içine yerleştiğim, hayat; söylesene benden büyük müsün gerçekten?
Yok. Ne ben küçük haldeyim ne sen büyük. Kafa tutmak değil niyetim, nasıl geldinse ne verdinse başım üstünde dedim çünkü ben her seferinde. Hayat, nasıl gelirsen gel bana öğrettiklerinle ve ne öğreteceksen de taş koymaya devam edeceğim yoluna, kendimi de seni de yontmaya devam edeceğim. Bazen karanlıklarda kalacağım, bazen ışıktan gözüm kamaşacak, hep sonunda bir dengeye varacağım. Şimdi hadi sen söyle, hangimizden büyüksün gerçekten?
Peki ya sen? Hem tüm sıfatlarımın sahibi hem hiçbiri olan sen, niye kendini küçülttün? Benden, hayattan hatta kendinden bile geride bıraktın? Şarkıların söylediğini niye söyleyemedin bana, niye konuşamadın? Hesap sormak değil bu saatten sonra niyetim, sadece anlamak üstelik seni de kendimi de. Benim seni anladığım kadar sen beni anladın mı acaba? Sustuklarını duyabilmeyi, söylemediklerini anlayabilmeyi biliyorum tabii ki. Ya sen?
Seni tanıdığım günden beri içimde ılık meltemler var
Zihnimde sahile vuran dalgalar
Dilimde sıcak kumlardan serin sulara giden kelimeler var
Yalın, umutlu, belki biraz iyotlu
Seni tanıdığım günden beri elimde sadece kalbim var
İçimde sanki yeni keşfettiğim bir ayçiçek tarlası var
Ne zaman ekildi kim bilir o tohumlar
Belli ki açmak için kendilerini sana sakladılar
Başta anlamadım neler olduğunu
Garip bir his, tatlı bir telaş
Adını koyamadığım bir duygu halindeydim
Boşluklar nasıl dolar?
Eksikler tamamlanır mı?
Düşlem, hakikat
Hangisinde aramalıyım cevabı?
Tüm sınırlarımı zorlayan hayat
Derin bir acıyı elimde bıraktı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!