Gözde Hatiboğlu Şiirleri - Şair Gözde Ha ...

Ben bir tek seninle paylaşılan hayata varım sevgilim
Gerisi isyan, gerisi savruk sözcüklerim
Baş edemediğim tek şey özlemin
Ben bir tek senli düşlere gebeyim
Yerine kimseyi koymayı denemedim
Akıyorsa gözyaşım sade sabrımı bilemek için

Sen beni kendine sakladın, hatta kendinden bile sakladın
Kaçtın, dağıttın, yangın yeri sanıp her yeri yaktın, hatta kendini de ateşe attın
Ne gitmeler kaldı, ne söylenmemiş öfkeli sözler
Sonunda çarptığın kapıları yine sen açtın, bak bende kaldın

Ben seni ortalık yerde bıraktım, hatta kalbimi hepten açtım

Seni seviyorum
Kalbimin en derinindeki ses söylüyor bunu
Dış dünyanın sesini kıstım, tek duyduğum içindeki
Hayatımın pusulası gibi bu ses
Varlığımın, değişimimin, değerimin göstergesi
Ne görevim ne de zorunluluk bu sevgi

Anılarımı karıştırdım yazdıklarımı okudukça
Çok yaralanmışım be sevdiğim
Gözyaşım sessizce süzülürken yanağımdan
Dilim sesime engeldi acıtıcı kelimeler çıkmasın diye
Bunca yıl neler yaşamışız, nelere dayanmışım
Sen hoyratça oklarını atan bir savaşçı gibiymişsin

Tükenmeden durabildiysem aşkında
Başım dik, alnım açık dururum yokluğunun ardında
Gitsem de bitmez bilirim bu sevda
Yolumuz açık olsun sadece yalnızlığımızda

Gözlerim kapanıyor, sesim kesik artık

Mucizeleri sen yaptım, seni de mucize. Gecenin en güzel yerinde varlığına eşlik eden şarkıydı; geçmişten bugüne neleri saklıyor, neleri anımsatıyor sevdiğim bize. Belki sadece bana anlamlı. Sen hatırlar mısın yıllar önceki o eylül akşamını. Yağmurlu bir akşamüstünden geceye Sezen yankılanmıştı. Kardelen ilk kez o gün bizim için açmıştı. İşte bugün yıllar sonra ne kadar acı, ne kadar gözyaşı geride bırakıldı hesabını tutmadan, sevdamdır galibi zamanın diyorum. Sadece tek söz, tek cümle; seni seviyorum.

Hayatımı yeniden yapılandırırken seninle planlarım var. Geleceğimin değişmeyecek tek gerçeği senli bir hayat. Yol ayrımlarından dönüşümün, sessiz cümleleri büyük harflere söylemeyişimin tek gerçeği sensin. Duaların dile dolandığı gecelerde de, seni unutup hayata daldığım gündüzlerde de aynı. Bize çalıyor sanki çanlar, bize okunuyor sanki gök kubbeyi delen ezanlar. Tanrı şahit birlikte bir hayat için verdiğim çabaya. Sensiz eksiğim sevdiğim, varsan tamamlanır yarım kalanlar.

Elimde kağıt kalem, konuşmalarımı yazarken gözlerine bakıyorum, gözlerime gülümseyen. İşte mucize diyorum sonra. İsyanımın olduğu zamanlar olduysa da, zor günlerde sesini duyamayışıma, yanımda olmayışına kızmıyorum. Her an senle dolu olsun istiyorum derdim bu aslında. Eskisi gibi değil içinde bulunduğumuz an, değişti, değiştim. Risk almak ya da almamak değil asıl olan. Asıl olan sahip çıkmak ve arkasında durmak iki tane yüreğin. Biri senin biri benim. Geleceğe çoğalan bir yaşam dileğim. Gülümserim. Arada burnumun direği sızlar, gözyaşım yastığımı ıslatır; yine gülümserim yaşımı silip. Dua eder sabahı rüyalarla beklerim. Seni severek uyanmayı isterim.

İki ileri bir geri
Nasıl bir aşk hikayesi
Ben kendimden firarda
Sen misin içimdeki

Gülüş eksik, ağıt pişman

Kendi halinde bir sessizlik içindeyim uzun zamandır.
Fark ettim ki yalnız sen bu halimden çıkartıp hayata karıştırıyorsun.
Selamını eksik edersen, kapım pencere kapalı günlerce olduğum yerde kalabiliyorum.
Düşünüyorum, bazen ağlıyorum, gülümsemeye de çalışıyorum ama en az yaptığım gülümsemek galiba.
Yapılması gerekenler dışında pek bir şey yapmıyorum bu sessizlikte.
Durmayı deniyorum.

İçimdeki sesleri duymuyorum artık. Alışkanlıklardan ve iyi niyetten adını anmalarım. Senin ikilemli tavırların sürdükçe ayaklarım daha çok geri gidiyor farkında olmadığın bu. Aşk neydi demiyorum artık, eşitledim herşeyi. Karşılayabilirsen beklentilerimi belki denerim seni yeniden sevmeyi.

Durdum. Beklediğim sen değilsin ama. Öyle sanıyorsun biliyorum. Karşıma gel, yanıldığını birlikte görelim. Bakalım birlikte bunca yıl yaşananlara, biraz ağlayalım birlikte, içimizi dağlasın sonra öfke, evet biraz da aşktan söz edelim; sonra gelelim bugüne. Sorarım o zaman; ah etmez miydin yerimde olsan sen de. Sevginin gücü varsa pusulan yap, yolumu bulursan duyarım belki içimdeki sesleri.

Yılları saymıyorum artık, sıfırladım. Sevdayı sırtlamıyorum artık, bıraktım. Kendimi de anlattım seni de yeterince anladım. Etrafındaki sesler yükseliyor artık duyuyorum, sen duyuyor musun bilmiyorum. Yeter mi ya da öğretir mi sana sevmeyi kulağına gelen cümleler. Şunu bil; hiç birşey olmamış gibi beni başa döndürmezler.

Çok sevdiğim biri hayatımdan giderken elimden sadece üzülmek geliyor, keşke fazlası gelseydi demiyorum. Elimden gelenin en iyisi bu. Yapılacak herşey yapıldı çünkü.
İyi miyim? Evet, gözlerimden akan hüzünü durduramamak dışında iyiyim.
Arada gülümsüyorum üstelik. Birlikte yaptığımız bir şey geliyor aklıma, gittiğimiz bir yer, konuştuğumuz bir konu, gülümsüyorum.
Kızmıyorum, haklı haksız da aramıyorum, sadece anlamama ve zamanlama meselesi bizimkisi. İki ayrı dil konuşan, iki ayrı insanmışız demek ki. Ortası yok, bulmanın imkanı da yok. Konuşacak bir şeyimiz de yok, uzatacak niyetimiz de.
Şimdi denize bakmasını sevdiğimiz balkondan ufku izliyorum ve ne düşünüyorum biliyor musun? Seni sevmek ne güzel bir lütuftu kalbime. Seni sevmek gözlerinin ötesindeki çocuğa dokunabilmekti. Seni sevmek varlığının verdiği güçtü, hayatıma renk, canıma candı. Seni sevmek dostluğun en sağlamıydı. Biliyor musun bende bir sen bıraktın, senden öte. Sevmek, içinde sen varsan, ne güzel kelime.
Muhtemelen telefonum adınla çalmayacak bundan sonra. Karşılaşmalarımız olur mu, denk gelir miyiz bir yerlerde, sanmıyorum. Hayatımın bir dönemini kapatıyorum senden sonra. En güzel çerçeveye asılmış en güzel resim gibi, saklarım bizi. Ben seni arar mıyım? Onu da sanmıyorum ama anarım hayata verdiğim anlamlar içinde. Eksik bir parça gibi, arada tamamlar arada ararım.