İsmet Ülker Şiirleri - Şair İsmet Ülker

Nefes alıyorum diye; beni yaşıyor sayıyorlar…
Oysaki; son nefesimi seninle vermiştim ben…
Aldığım her nefesin, ölümüm olduğunu bilmiyorlar…
Aslında yaşayan bir ölüden farksızım ben…

Bilmiyorlar, içimde ne fırtınalar kopuyor…

Bir mavi yangın
Gözleri İstanbul kadın
Gülüşleri sanki Kalamış
Aklımda öyle kalmış

Dünyada yok eşi benzeri

İsminin baş harfini görsem yetiyor,
Bir bilsen kalbim o an nasıl çarpıyor.
Herkeste seni arar durur gözlerim,
Ama gerçekler hep canımı acıtıyor.

Yoksun… Olmayacaksın da biliyorum,

Söyle, Allah aşkına, nerelerdesin?
Ne zamandır çıkmıyor sesin;
Hangi şehirde, hangi adrestesin?
Beni meraktan öldürecek misin…

Başıma ne geliyorsa hep meraktan,

"En büyük yangın, kavuşamamaktır..."

Ellerin ellerime küs olmuş,
Gözlerin gözlerime dargın,
Yüreğimi yakmış, kavurmuş,
Adı hasret olan şu yangın.

Gözlerini ovuşturup ağlama öyle çocuk!
Sen, “geleceksin”, sen “umutsun”, hep gül çocuk!
Çehre vurup bakma öyle be çocuk!
Sen, “doğacak güneş, gelecek yarınlarsın” bil çocuk!

Sil gözyaşlarını, ağlama sakın,

Yine düştün aklıma, feleğim şaştı…
Sensizlik öyle böyle değil, boyumu aştı…
Sevdiğim; göz pınarlarım doldu taştı…
Ağlarım, sızlarım, sensiz dinmez acılarım...

İnan ki yokluğun, bana ölümden beter…

Neyi merak ediyorum biliyor musun?
Seni ben deliler gibi severken,
Senin aklın hep başında...
Sahi! Sen hangi ara deliriyorsun?
27.12.2020
İsmet ÜLKER

Günlerdir gözüme uyku girmiyor,
Nicedir senden haber gelmiyor.
Merak içindeyim, yüzüm gülmüyor,
Neler çektiğimi kimse bilmiyor.

Anlamadım, neden böylesin yâr?

Aklını başına al, gönül; sevgi karın doyurmuyor!..
Aşk çok çakal, gönül; aslanı kediye boğuyor…
Ferhat ile Şirin’i, Kerem ile Aslı’yı düşün!
Ferhat’a dağlar deldirmedi mi, Kerem’i yakıp kül etmedi mi…!!

Aklını başına devşir, gönül; aşk bir tuzak;