Gidiyorsun...
Ama geri geleceksin biliyorum
Gidişin dönüşe gebe yine
Acıtmıyor canımı, yakmıyor o kadar
Ama ya dönmezsen...Dönemezsen...
Hos biz seninle her zaman
Geri sayımı başlamıştı hayatının... Hayata borcu olan son nefeslerini sıralıyordu ardı ardına... Günlerden haftalara, haftalardan aylara, aylardan yıllara tümlediği ömrünün bitiş çizgisine yaklaşıyordu....
Bu nasıl bir çözümsüzlüktü? Tek bir bilineni bile olmayan denkleminin sonsuz cevapsızlığında savruluyordu... Hayata mahkum olmuş, duyguları pörsümüş, ruhu dağılmış, hayalleri çökmüş, yorgun, umutsuz biriydi artık...
Çemberin dışında olmak istemeyen ama çemberin içine bir türlü giremeyen biriydi... Ömrünce çemberi daraltmayı ve az- öz kılmayı zamana bırakan ama zamana yenilen biriydi... Başkalarını kendi karanlığının korkutuculuğundan ve soğuğundan korumaya çalışırken, kendi karanlığında boğulan, üşüyen, korkudan kaskatı kesilen biriydi...
Haklı haksız vicdan azaplarında yüreği
Benliği ise yerli yersiz kuruntularda
Kendini inkarda,inkarın huzursuzluğunda
Günahkar bir melek...
Yüreğinde hayata dair sevaplar
Dışarı yansıttığı günahlarının sürüncemesinde...
Bazen bir günahın boynunda asılı
Bazense sorumsuzluğun vebaline dayalı
Ödeyenin henüz vücut bulmadığı..
Varlıkla yokluğun dönüm noktasında
Tiz bir çığlıkla sarsılır yeryüzü
Henüz doğmamış bedenlerden yansıyan...
Dosta açan yürek, tek sığındığım
Ayna misalidir yürek yansıtan
Güven veren sevgi, hep tutunduğum
Huzur limanıdır demir atılan
Umut saçan dostluk, tek inandığım
Bayanlar baylar
Haydi gelin toplanalım
Abilerim ablalarım
Şiirleri binbir renge boyayalım
Benim annem bir melekti
Çok mu özledin beni?
Çok mu bekledin yollarımı?
Geldim...
Aslında hiç gitmemiştim ki!
Hep seninleydim yalnızlığım
Kendimden kaçışlarımda
Kendimi arayışlarımda buldum yüreğini
Yüreğin yüreğime bir günah ışığıyla değdi
Sevaba büründü zamanla
Sevabım sevgi oldu, sevgim sevabım
En güzel sevgimi sundum tüm saflığıyla
Gece irin gibi akıyordu gözlerinden… Yine düşünce sarhosu yüregiyle kendi denizinin gelgitlerindeydi… Nafile bir arayıştı bu belki de… Neyi niye aradığını bilmeden… Sadece bir arayis… Sorgulamaları dinmek bilmiyordu… Hani bıraksalar hayatın özüne inecekti kendi sorgu dalgalarıyla… Kafasında düşünceler savaştaydı yine… Ah bu düşünceler… Bitmez tükenmez…
Yorgun düşüyordu gecenin hoyrat karanlığında… Sessiz bir senfoni yankılanıyordu duvarlarından… Kulaklari tırmalarcasına… Öyle bir sessizlikti ki bu sinip kalıyordu bir düşman gibi benliginde… Korunaksız hissediyordu kendini gecesinde… Oysa gecesi tek korunaği degil miydi ömrü boyunca? Gece de darbesini vurmuştu demek… Dostluktan düşmanlığa apansız bir geçişle…
Gece acımasızdı bu kez… Bir tufan misali alıp götürüyordu önünde ne varsa… Gece onu götürüyordu… Nereye, niye belirsiz… O savrulup gidiyordu gecenin kollarında… Dost bildigi geceye dair yollarda… Huzura açtığı gecelerin anısına sesini çıkartmıyordu… Teslimiyetçi bir ruh haliyle kendini geceye bırakmıştı…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!