İki ağaç düşün birleşik
Biri annen
Biri baban
Dalları sen ve kardeşlerin
Ağaçların biri kesik
Şimdi bi daha düşün
Söz vermiştim
Bu sayfalarda “kanlı yazı”olmayacak
Ellerlimden kan akmayacak diye
Tutamadım sözümü
Yine acı içinde kıvranıyorum
Ve yine akan kandan habersiz olacaklar
Kalbime sapla hançeri
Yakındır ölüm de ömrümü eritmeye
Acıma vur kalbime darbelerini
Sözlerin zehir gibi akıyor tenime zaten
Şiirler yazardım sana sevgili
Şiirlerimi küstürdün kendine
Kan akıttı yüreğim sana
Ama sen bilmezdin
Çünkü sen bana uzak
Bense yakın diyardım sana
Bilmiyordun kaç defa sözler dizelediğimi sana
Gökyüzünün yerdeki sevdasıydı benimkisi
Mavi gözleri vardı
Işıl ışıl parıldarken
Bakışları arasında
Kayboluverirdim
Çok yalnızdım o sıralarda
Kaç kişi gerçekten sevip sevildi
Kaç ki imkânsız olduğuna inanıp yanıldı
Kaç kişi ölümün maddi değil
Manevi olduğuna inandı
Kaç kişi severken ateş gibi yandı
Kaç kişi düşmanlığı yıkıp
Dıştan içe vurulur bu mermi
Yanında olur dost,akraba ve aile ferdi
Sonun cennet mi cehennem mi
İnsanın kaderidir seçimi
Yalnızlık zaten beni vurmuş bir kere
Sözlerin beni kırmaz ki çekinesin
Zaten sen de o vicdan yok ki dilini susturasın
Bazen karanlık yıkar ya bizi
Hani dünyaya gelişimize lanet okuruz ya
Sen pişmanlıklarıma eklendin
Özledim varlığınızı
Sizinle geçirdiğim bir günü
Bin yılıma tercih ederdim
Ben sevginin gücünü sizde gördüm
Sizinleyken her şey güzeldi
Sizin yanınızdayken her şey sanki bana özeldi
Yüreğimde bir acı tanımlayamadığı
Ben sussam da yüreğim susar mı hiç
Yaşanan bütün her şey birgün silinir hayatımızdan
Hayat verdiği şeyleri elbet geri alır elimizden
Ara sıra gücüm yetmez ağlarım ya
İşte o zaman bedenim de yüreğim de aynı anda acı çeker
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!