Benim toprağımın insanı merttir
Hiç namert olmamış, zalime boyun eğmemiş
Namerte göz yummaştır
Benim toprağımın insanı değişmemiş özünde kalmıştır
Yıkılmamış bir özü varken
Özündekine göz dikenlerin esaretine girmemiştir.
Gece karanlık
Hava sisli ve soğuk
Bir genç kızın ağlayışı böler sessizliği
Bu karanlık geceler ürkütücü
Tıpkı genç kızın isyanı gibi
Ne yapsam boş
Daimi yalnızlıktır bu yaşam
İçinde kalabalığın olduğu yalnızlıktır
Ufak bir gülüşün ızdırap olduğu vakittir
Yüreğinde silinen duyguların ardında kalır yalnızlık
Ve bu hayat daimi yalnızlıktır
Yalnızlıktır, çiledir, hasretliktir
Sözler dokunur oldu kalbime
Tane tane akıyor yaş halinde
Duymuyorsun, dinlemiyorsun, anlamıyorsun ki
Söyleyeyim de rahatlayayım diyemiyorum
Çok yoruldum bu beraberlikte
Değiştiremezsin içini
Kusmak istersin içini
Kahreder ,deler geçer içini
Değiştiremezsin içini
Kalbime giren yalnızlığı atamıyorum bir kere
Oysa umutlar vardı yarınlara özel
Garip bir şey içimi açılıyor işte
Yaşamış mıydım acaba boya bir şeyi
Hüzünlere bıraktı bedenimi sessizlik
Aşka dair her şey yalan oldu
Bir garip duygusun içimde
Masmavi gözlerin denizi
Bakışlarınsa hayalleri andırıyor bende
Ne garip bu kadar sevmişken seni
Yine de yenik düşmem aşka
Bir hikâye düşün
İçinde ayrılık olmayan
Ve kimse kimseyi sevmediği
Bir hikâye düşün
İçinde sen ve ben şahısları yok
Tıpkı aşkın tarifi gibi
Bir karanlık var içimde
Sen yoksun buralarda
Hissetmek ne kadar zor olmayan birini
Daha nasıl bir duygu olacak bilmiyorum
Yokluğun kaybettirdi bendeki bütün iyi yanları
Somut bırakıldım bu hayatta
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!