Ayrılıklar insanı uzak kılacak
Sevdiğin kalbinde yaşayacak
Kırmızı güller solacak
O seni unutursa
Yiğitler meydan okuyacak mezarına…
Zaman seni sevdirse de
Baban içkinin tuzağında devrildi yere
Yuva dağıldı, keder aktı sokağına
Çocuk
Sen bu sokağa bırakıldın bir gece yarısında
Korku dagıtılmamıştı hiç bu kadar karanlıkta
Çocuk
İçimi burkuyor bu ayrılık
Gözlerim ıslak, arkana bakıyor gitme dercesine
Bırakıyoruz artık senle olan ilişkimizi
Vakti geldi ayrılığın sevgilim
Kapıyı sessizce çekip
Hiçbir şey söylemeden, içimi acıtmadan
Bir nefes eksik
Yüreğimi delen kesik
Başucumda isterken seni
Damarlarıma akan kan
Yalnızlık dostum
Yok, arkadaş kimseye yok yüreğim
Fırtınlar kopardık dilimizle
kalpler birbirine değmeyince
gözden yaş gelmeyince
vefasızlık girdi geceye
karamlığa saklanan yüreğimde
Kelimeler sessizleşti sanki
İçimdeki her neyse yakıp kavuran
Dışarı atınca kıyamet kopacak
Biliyorum huzur kalmayacak
Seni de beni de yakacak
Dinsizin aklından imansız gelir demişlerdi inanmamıştım
geç bu topraklardan geçebildiğin kadar
sök sökebildiğin kadar çiçekleri
neşe dağıtan hüzün bahçemi
dağıt dağıtabilirsen
ekilmez mi bir daha çiçek
yakmak mı istiyorsunuz
Kâğıdın değeri yok mu hiç
Kalem kâğıdı sevmesin
Akıttıkça kalem kâğıda mısraları
Kâğıtta sever şiirleri
Belki ağlatır
Belki güldürür
Ne olur sorma neden diye
kalbime sapla da hançeri
sorma neden diye
kapılarım kilitli dönmez yüreğine
günlerim sayılı ölüme
bakma böyle durduğuma
Bir kalem bile yazamaz seni
Ben seni yazıyorum içime batan dikenlerle
Benim kadar yanmazsın
Her şey yalan olsa bile sen ardına bakabildin mi benim gibi
Gerçi sen yalanlarla aldananlardansın
Öyle yalan aşklar bana yakışmaz sen kendine yakıştırsan bile
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!