Esat Erbil Şiirleri - Şair Esat Erbil

1-
Erbil'di öz şehrim
Kurbanam yurduma
Köprüde var nehrim
Kurbanam yurduma
Unuturam kahrim

Erbil menim, her kes bilsin,
Erbilliler, yüzü gülsün,
Yad ellerin, gülü solsun,
Erbil sensiz … Yaşıyamam,
Derdin büyük … Taşıyamam.

Ne yazık biz bilmeden, muhtarlar işin gördü,
Türkmen adı çok ağır, gönüllerine oktur,
Okup yazma bilmezler, beyinleride kördür,
Hep beraber dediler, Erbil'de Türkmen yoktur.

Ben okula yanmadım, bize haksizlik oldu,

İlk görüşte beni, aşkına saldın,
Ben sandım sen benden, bıktın ey gülüm,
Sana yaklaşırken, hep uzak kaldın,
Gönül sarayımı, yıktın ey gülüm.

Bilmedim dertleşim, hal ahval sorum,

Senin kölgendeydim, şimdi narahat,
İnan hasret kaldım, o gül yüzüne,
Çok çektim çileyi, çok hasret ahat,
Gece gündüz daldım, o gül yüzüne.

Her seher seninle , uyanırdım ben,

Hayat bir geniş alan, tanır insan olanı,
Yaşamı anlamamış, gülmeyip sevmeyenler,
Aşkla sevgiyle yaşar, gönlü sevinç dolanın,
Taşla hiç bir farki yok, sevmeyip sevmeyenler.

Kine, kedere yer yok, esaletle büyüyen,

İstediğin kadar, sevgimi emdin,
Sen, beni terk ettin, zengine gittin,
Gelen gidene, ucuz bir yemdin,
Hayat Felsefemde, eriyip bittin.

Güzelliğe, pula, givenme bugün,

Yanar döner kalbin bana,
Şimdi bildim seviyorsun,
Gönlün ister yana yana,
Geç anladım seviyorsun.

Hadi gelde sarılalım,

Kanatsız insanım sen kanadım ol,
uçmağı denedim uça bilmedim,
Gönlüne girmeye bulmadım bir yol,

Bir görüşte düştü, gönlüm aşkına,
Ne sen geldin raya, ne ben unuttum,
Kendimi unuttum, döndüm şaşkına,
Ne sen geldin raya, ne ben unuttum.

Yüzünden gönlünü, okuyup bildim,