Erdoğan Ergin Şiirleri - Şair Erdoğan Ergin

Ben bir yangının ortasına düştüm
bütün suskunluklarım ondan
çırpınmanın, koşuşturmanın yaraları var yüreğimde
bütün dalgınlıklarım ondan

Unutkanlığım bahanem, bilmek istemeyeşim

Korkma çocuk
Elinden tutarsın en fazla sevdanın
Yanmazsın öyle Mecnun gibi
Leyla’yı bile tanırsın çöllerde
Koşmazsın yola düşmüşlerin peşinden
Mektupta yazmazsın

Yar bilir, düşen göz yaşlarının rengini
Damlarken göğse, verdiği sızıyı

Çekilirken içe, buram buram hayat
Yakılır da, duyan olmaz ağıtı

Yağmur yağar şehre
Islanır taş duvarlar
Yıkanır yollar ve arabalar
Oturup izlerim öylece
Yağmur
Her halde

tırnak işaretleri içinde yaşıyoruz
'işte sende yaşıyorsun'
böyle bir şey hayat
laf kalabalığı
tırnak içinde yaşam

Perde, perde iniyor hayat sahnesine
Küçük çocuklar
Yanıyor, kıvrım kıvrım acı ile meşale
Üşüyor çocuklar

Biri yar diyor, yar anam

Turuncu sonbaharları sevdim ben,
Akan hayata inat, ille de sonbahar dedim
Baharlar, söylendikçe şarkılarda
Dökülmüş yaprakların üzerinde yürüdüm,
Ağaçlar arasında, yol boyu

'İnternet ortamında o kadar çok görüş okuyorum ki; zannedersin bu ülkede yaşamıyorsunuz. Yazık, devlet işinden anlamayan onlar, yüzlere ders veriyor.'


herkesin bir işi var,
kimi şiir yazıyor
kimi şiir okuyor

I

Çağrıların ve yalvarışların sonuçsuz kaldığı an,
Sevgilin seni terk edip, uzak diyarlara gittiği
Her şeyin üzerine geldiği,
ve beklemekten ruhuna karamsarlık çöktüğü an

Eski safranbolu'nun sokaklarında
Ellerim cebimde,
Safran kokusu burnumda
O evler kadar yalnız
Dışarıdan o kadar cilalı
İçimde kalıp kalıp insanlar