Erdoğan Ergin Şiirleri - Şair Erdoğan Ergin

Bir varmışsın, bir yokmuşsun
Evvel zamanmış
Masalmış
Geçmiş
Cadının elması elinde kalmış
Kırmızı başlığını giyememis kız

Gül yaprağı düştüğünde yere
Goncanın feryadı vardı yüreğimde
Durmadan kanadı
Sızdıkça kalbimden dışarı
Gözyaşı oldu, kristalden duygularım
Zenginliğini bilemedin sevgili

Şehirde, bugün ucuzluk var,
Herkes bir şeyler satıyor,
Onu, ona
Seni, bana
Beni, sana

Pencerenin kenarında beklerken insan,
Hayata bakmaya çalışır bir küçücük camdan,
Sessiz yürüyen kadınlar,
Kavga eden çocuklar,
Tüpçüsü, sütçüsü, her yerde satıcılar.

Sırtında beyaz göyneği
Gri yeleği ve çakısı ile
Gözümün önünde durur ihtiyar hali
Tepenin sırtına yaslanmış
Ağaçtan değneği
Yırtık kara lastikleri ile

Bazen bir rüzgar eser, pencere kıyılarından
Uzak diyarlarda, kırları hatırlatır
Çocuk başıma dolaştığım kırları
Sonra düşlerim o günleri
Çocukluğumu gezerim bir parça rüzgarla
Umutlanırım yaşama dair

Köy evlerinin kırık pencerelerinde
Soğuk kar günlerinde
İçimizi titrete titrete sarıldığımız
Soğuğa sevdamız
Az az kırmıştı düşlerimizi
Yazlar sıcaktı, kışlar soğuk

Uzun zamnadır
Karıncaları izliyorum,
Yaşadığım yabancı bir şehirde
Ormanlarının içinde...

Tombul, tombul karıncalar

Deli bu insanlar,
Her sabah başka bir bayram
Her akşam başka bir ağıt
Çantalarında oyuncak var

Deli bu insanlar,

Bir adam tasvir et, dediler;
Ellerinde nasır olmasın.
Yorsun gündüzü
Gece onun için; hayal
Tertemiz olsun elleri
Ama bir o kadar da kirli