Erdoğan Ergin Şiirleri - Şair Erdoğan Ergin

Ben küçük bir çocuğum,
Küçük ellerim,
Küçük kollarım ve parmaklarım var
Oyuncaklarla oynar
Yetişkinlerin taklidi yaparım

Zaman yaklaşıyor bebeğim
Ellerini gördüm dün
Dokunmak istedim
Ama olmadı
Zaman var dedin
Neye zaman yok ki...

Yüzlerce kez denedim. Yazdım, yazdım yırttım. Mehmet Akif Ersoy'u okudukça kelemimi kırdım. Ama bu kez sizinle paylaşmayı istedim.


Bunca mahlukat döngüsü içinde
Aranan bir parça, umutsa eğer
Yön O 'nun yönü, dönmek gerek

Upuzun bir ip sarılmış boynuna
Yaptıklarının ödülü bu soyuna

Bırak ışıklar sönsün
Karanlıkta da görür
insan insanı

Bırak ışıklar sönsün
Aydınlıkta görülmeyen

İhtişamınla yayıldın kıtadan kıtaya
Bizlerde böyleydik dağımaya ramak kala

Zannedersin ki, sen yarattığın tüm dağları
Senin için de örülecek, kader ağları

Yaşadıkça insan, inanıyor; Varlığın, yoklukla eşiğini
Aradıkça buluyor; Son noktada hayatın gizini

Hak mı?
Hukuk mu?
Gak mı?
Gukuk mu?
İlk mi ki bu
Yoksa son mu

'Ucu gözükmeyen bir hayatta, yükseklerde yaşamak ne zordur.'

Karanlık odalardan korkarım,ben
Yükseklik ise ayrı bir dert, her dem

Hey ben yıkılmaz mı sandın kendini, aldanmışsın
İki saç telinin altında kalıp, yıpranmışsın