Erdal Sayıl Şiirleri - Şair Erdal Sayıl

Benden ayrılınca, çok ağlayıp, hep;
Dizlerini dövmüşsün de, görmedim…
Elden duyduğum bu, doğruysa eğer;
Meğer bana küsmüşsün de, görmedim…

Sensiz iken, boş zamanım bol artık;

Bir güldüğünü görsem,
Senin sevincinle dolarım...
Senin kurtulacağını bilirsem,
Gözümü kırpmadan dalarım;
Ateşe...! Kıymetini bilirsen...

Kalbin sızlıyor öyle mi..?
Sende kalp varmış ha...!
Eğer taşta can varsa;
Sende de atarmış ya...!

Erdal Sayıl

Çelmeler yedim bazen, koştum fakat, yılmadım,
Asla yabancı fikri, kendime dost kılmadım,
Teselli aradımsa, buldum yalnız sevmekte;
Hücum etsem dönmedim, sebepsiz atılmadım...!

Naz mı, oyun mu, şaka mı bunlar...?
Benim bildiğim seven, çekmez kendini sunar...
Her güçlüğü yenmeye böyledir taze kuvvet;
Bu bağlılık suyunda, temiz olan da yunar...

Al nefes,
İç suyunu...
Ver nefes,
Göster huyunu...

Yaradan'ın verdiği,

Şu karanlık saçın mı desem gecede,
İstesem okşayabileceğim bile...
Dokunsam ürpertini duyacak gibi...
Kokun mu ıtır-ıtır;
Benliğimde duyduğum...?
Hayaller gördürüyor bana hasretin...

Yumak-yumak kar yağıyor;
Yumuk-yumuk ellerime...
Gökten zamanı sağıyor;
Histen doğan sellerime...
Bir an set oluyor belki;
Sonra yeniden çağlıyor,

Nasıl ki, Cehennem'de her insan, ayrı yanar;
Sevgisiz, yalnız insan, Dünya'da böyle donar...

Ipıssız bir çöl, sevilmeyen hayat susuz;
Başkalarının mutluluğu güneşi yakar...

Duydum ki;
“”Bu Dünya’da parası olan konuşur…””
Demişler…
Bu doğru bir hüküm değil…!
Parası olan; bu Dünya’da konuşur…!
Erdal’ım, sen paraya bakma, Allah’a eğil…