Erdal Sayıl Şiirleri - Şair Erdal Sayıl

Kökü,
Gövdesi,
Dalları,
Yaprakları,
Ve meyveleriyle;
Bir ağaçtır dinimiz...

İnsanız,
Yarı ümit, yarı hayal dünyası,
İçimizde büyüyen az-az..

Bildiğimiz tek,
Bilmiyoruz dahası;

Biriktim, taşacağım;
Kendimi aşacağım,
Ah! bir güzel olaydı;
Gönlümü açacağım...

Erdal Sayıl

Sayfam kar gibi beyaz,
Diye düşündüm, başlamadan mısralarıma...
Fakat utandım biraz,
Tenin gelince aklıma...

Hele kor pembesi o canım dudak...

Bir kuş kanadı hafifliğiyle,
Serinletiyor yanan alnımı elin...
Huzurluyum, mutluyum...
Alıyorum tadını sevginin;
Aşkınla gururluyum...

Her çiçekten bal eyledik,
Arıya saydılar bizi...
Aklımızı pul eyledik,
Deliye saydılar bizi...
Nefsimizi kül eyledik,
Veliye saydılar bizi...

Kalemim de kekeliyor,
Konuşmaya ne bekliyor..?
Dilim desen, o tekliyor;
Benim halim neden böyle.?

Bağırmaya gücüm mü yok..?

Gençsin güvenirsin,
Güzelsin övünürsün,
Arkadaşım olmazsan;
Sonra çok dövünürsün...

Herkes yarım-yarım tanıyor bizleri;
Hiç bir zaman tam değil gösterdiğimiz...
Sadece ALLAH bilir,
Saklı-gizli yok O'na;
O'na açık bütün yönlerimiz...

İlenmek yararsız,
Kendi nefsine de döner kem dilek...
Dilenmek yararsız,
Aşk ancak dile gelir, severse yürek...

Faydasızın peşinden koşmakta, yok mana;