Erdal Sayıl Şiirleri - Şair Erdal Sayıl

Acı,hasret,yalnızlık;
Aşkın ürünü bu mu...?
Ben ki; neler umardım;
Bir sevdiğim oldumu....!

Marifet unutmakmış,
Kalbde seni öldürmek;
Bir yeni yar tutmakmış...

Böyle, gönlü güldürmek;
Eskiyi uyutmakmış...

Gülmeyi, güldürmeyi, çizmeyi,
Seyretmeyi, yazmayı;
Kullandılar silah gibi…

Böylece;
Kurşunun, namlunun, tetiğin;

Unuttum; yüzünü, endamını..
Hafızam seni belki de;
Bambaşka biri yaptı....

Telaffuz ettikçe;
Birçok kereler adını,

Bin bir sevda ve acı,
Ömrün yemişi oldu...
Garip gönlün ilacı;
Mesleği, işi oldu...!

Baştan ayağı neşe,

Hissi selim duyar,
Rivayetler duyulur;
Haber olur..
Bilgi insana, halden;
Ve geçmişten,
Böylece sunulur...

Ben miyim binlerce derdin sorumlusu...?
Bunca meselenin hezarfeni ben miyim...?
Ki; sırasında insanların en uslusu;
Bir ejder nisbetindedir, ben öyleyim...

Kuduran ihtirasım yapmakta sırasında,

Bir an gönül süt liman,
Akmaz oluyor zaman,
Ruha aşk imiş derman;

Deyu, bilip yürüdüm...
Nefsi peşin sürüdüm...

Dilimin ucuna dizilip;

En fazla hislendiğim,
Geldiğim anda aşka...

Ne özelliğin...?

Zorlamadan, emeksiz ürün yok;
Açılmıyor ilham sandığı kendisi...
Önce saplanıp, yara açıyor bir ok;
Anladığım, acı oluyor, şairin efendisi...

Ne boş kalmalı gönül, ne tam tok;