Erdal Sayıl Şiirleri - Şair Erdal Sayıl

Aşk bir meslek mi...?
Kişilik veren...
Akıl destek mi...?
Kuvvet gösteren...

Sanki mutlu mu,

Görmek istiyorum, artık seni;
Ki,bu kadar dilsiz kaldığım yeter...!
Bir his doluyor içime yepyeni;
Belki o da beni bir nebze sever...!

Bütün kelimelerimi dökeceğim,

Bir emel beslemek,
Geleceklere…
Kederden uzak,
Hata ve acıdan da…
Bu yolda yürüyüp;
Sona ereceklere…

Bu ziyaret, bir ümit mi?
Hayra yorsam, iyi ya!
Bu, derya da, cana simit mi?

Dilim varmaz, şerre yormaya;
Veda mı yoksa bu, aşka kilit mi?

Kimini kavgaya davet güldürür,
Bir fısıltı ürkütür yüreksizi...
Feryad var hıçkırık gibi,
Ses, kimi zaman nağra olur;
İnletir yedi iklimi...

Kabahati hep şeytana buluruz, kabahat;
Biraz da ona uyan,
Nefsimizde...

Uyumaz,
Uyanıktır hep o;

ANILIRSIN

Gülmen;
Gönlüme neş'e...
Ağlaman;
Ağıt verir...

MEĞER

-Altbaşlık-

'Ben dilleri döküyorum,
Bağlarımı söküyorum...

Hasretliğin biteceği gün olur,
Mesafeler aramızda değil sur,
İki satırla gönlü hoş tutsak n'olur...?
Sevdiğim saçını yolma arkamdan...!

Adı duyulmadık ellere düştüm,

Zorlamaya gelmiyor bu sanat,
Hür olayım deyip de sonunda,
Çözülebiliyorsun kanat-kanat;
Bir alev dolaşıyor kanında...

Bu kanın alevi mi içimi yakan...?