Ercan Cengiz Şiirleri - Şair Ercan Cengiz

Suçlu Benim Efendi

-ister büyüt yaşımı ister küçült
okur yazarım beyim, okur yazar
satır satır şişirdiğin kitabı
tersinden hece hece

Genlerine Esir Düşmüş Halk

-kölenin izi olmaz-

-biz ki cevherimizi çıkarmaya korkarız
genlerimize işlemiş karanlığın dokusu-

Duman Kaplamış Gökyüzünü
paramparça edilmiş ezgileri
soyguncu, talancı, zindancılarla çevrilmiş
boydan boya kana bürünmüş toprağı kül içinde
yıkılmış evlere gömülü gözyaşları yakılmış
viraneye dönmüş köylerde kurumuş ağaçlar

ENİŞÜRİ SOLMAYAN RESİM

seni anlatmak, anlamak seni, tanımaktır o kutsal emeği
seni anlatmak, kavuşmaktır özgürce
dünyanın öbür ucundan da olsa berrak sularına Munzur’un

Delinin Periyodik Eylemi

annesi seslenir deliye
tıxêqemı mequ tarî
ayakların kanamadan, ellerin şişmeden
tek parça dönesin oğul

Derisini Değiştiğinde Yılan

-duacıdır benim halkım
güneş doğunca güneşe el açar
batınca gönderir Xızır’a-

Heykeli Baştan Tanırlar

-inek değil ki sütü uğruna kutsal sayasın
ve özgürce sıçıp dolaşsın yollarda-

kimin elinden yapılırsa yapılsın

İç Kavgadan Sonra

dar demir kapıdan geçen bir yiğitsen
heyecanın ölür kuşku doğar içine
aldanıp da uyuduğun döşekten
sıçradığın olur ortasında kâbusun

İki Dünya Vardır

uzadıkça daralan paralel iki çizgidir hayat
beyin olmasa göz dinlemez yüreği
her çizgide bir dünya kurulu
biri baktığın yerden başlar

İnsan Dediğin

-sahipli sahipsiz mezarlar şahidim olsun ki
ölmeyeceğim / öldürmeyeceğim de insanı

gün uyanmış erkenden ben sensiz