Şu an bir hayatı yok...
Şiirler dökülüyor dudaklarından
Bir yerlerde fısıldıyor aşk
Tüm ihtişamıyla
Mavilik bir anlam kazanmış
Kırlangıçlar yuvaya dönmüş
Bütün çocuklar mutlu
Gülümsemenin ardında çiçekler saklı.
Gözlerinde leylak kokusu...
Baharın müjdecisi
Seni...
Sokak sokak arayan ben,
Kurtar beni bu acının eşiğinden
Bitir bu acılı mevsimleri
Bir türlü kavuşamayan şu ellerimizi
Göğe bırakıyorum.
Aslında hiç istemiyorum ama gel gör ki bu şiirli yaralarımı nasıl saracağımı bilmiyorum.
Ve durmadan batıyorum boşluğuma.
Savrulup duruyorum başıboş duygularımla.
Hiç payım yokmuş gibi,
Sonmuşum gibi,
Ucundan tutunmuşum gibi
Yaşamaya çalışıyorum.
İçimin bir volkan gibi kavrulduğunu,
Dalından kopan yaprak gibi savrulduğunu,
Sensiz bu sokaklarda vurulduğumu,
Bir ben bir Allah biliyor.
Sen yokken güneşimin doğmadığını,
Beni bir şiir doğurdu.
Büyüttü dizelerinde
Mısraları doyurdu beni
Büyüdüm.
Şiirle yürüdüm.
Üşüdüm, sardı beni
Yürüsek seninle
Yürüyemediğimiz onca yolu
Otursak seninle bir banka
Koysan başını şu omuzlarıma
Tutsan ellerimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!