Dursun Özden 3 Şiirleri - Şair Dursun Öz ...

niğ-deli
-1-

sessiz kurbağa çığlığında madenci; ulu kışlak doldu-boşaldı o gün
ulu çamın ardı, demir kazık; gönül bağına, çiğ düşmeden çime, piş
o çiğ-deli kuşçu-kuşluk anı-yokuş yukarı tırmanan-şu niğ-deli derviş

nikomedya çığlığı

mu’dan önce-tufandan sonra-altın elmayı kim yedi?
adem’i baştan çıkaran lilith; pekiyi, bu işe ne dedi?
yitik zaman ışığında; ilk aşk, ilk günahı, kim işledi?
o depremde yürek sarsıldı, ay sallandı, deniz yandı

nuh gemisi tableti

dağım duman, başım ağrılı
yara aldı, nuh gemisi çağrılı
terör ince hastalık, kan emici
merhaba ya da elveda hem de

çenet cumhuriyeti

ey! gönüller sultanı fatma ana, şafaktaki nur
çakmak taşını taşa vur; ateş çıksın, geri dur
yüreği sarısıcak-kor, o kam alevi-yangın yeri
yansın osmaneli-anavarza-saray-kale ve sur

o duvar

-1-
bir zamanlar, burgaz adası’ndaki
o duvar kaçkını, bir komşum vardı
beyaz, hem de mavi yakalı: o troçki

oğuz beyi zeki’ye ağıt

turnalar zamanı göç başladı, ilk güzdü; sarıkeçili obasını bir telaş aldı
develerin dizi bağlı, kara kıl teke boynuzu bıçak sapı-kurt salya saldı

ve köpekler ulur, oğlaklar-kuzular tezden-zamansız meleşir oldu

ohri şiir akşamları

ey şiir atlı! yahya kemal beyatlı süvari ve savaş bitti
beyaz atından indi ve son kez, ilk arzusunu söyledi
‘üsküp usulü bıldırcın dolması’ yemek istedi bir ara
gönlü yara-mahmure hanımın damak tadı, yanı sıra

olmak ya da olmamak


hayat şen tiyatro, taklit, oyun içinde oyun, meddah
seyirlik saz ile söz-zikir ile dans, ilk yaz, alev ile köz
ve düşünüp, birlikte oynamaya başlayan o ilk insan

ölüler ağlamaz ki

vahşi-anamalcı düzenin ağa babası o şirket, dünyayı yakandı-deniz al kandı
zalim cellat, kendini hitler sandı, filistin toprağı candı, gazze’de aşk-tufandı
ortadeniz kanadı-yandı, akdeniz’e savaş gemileri-köpek balıkları dadandı

ve yaşarken, ölmeden önce ölenler
diri diri, cap canlı o toprağa girenler
uğruna öleceğin kavga, umut yoksa
yaşanacak bir vatan, selam verecek
tek vatandaş yoktur, kanar o günler