Şizofrenik Yalnızlığın Risalesi: Araftaki Ruhun Çığlığı
Ey insan! Ey kendi karanlığında zincirlenmiş, sedir ağacının yalnızlığına mahkûm olmuş ruh! Bilir misin, sen bir ormanın gür kalabalığında, lakin tenhada bir sedir ağacısın. Kokun odunsu, turunçgil ve adaçayı kokusuyla anılır; lakin bu koku, uzaktan duyulan bir feryat, sağır eden bir sessiz çığlık taşır. Bu risale, senin araftaki ruhunun hakikatine bir ayna tutmak için yazılmıştır. Zira sen, ne tam cennette, ne tam cehennemde; ne tam dirisin, ne tam ölüsün. Araftasın, ey insan!
Sevilmek duası değil bu,
Rıza duası bu…
Ey kalbim…
Eğer o beni sevmeyecekse,
Beni daha çok sevecek bir yürekle buluştur.
ÂŞKLA YAŞAYAN ERKEK RİSALESİ
"Bir kadını sevmekle başlar secde…"
I. BÖLÜM – BİR KADINI SEVMEKLE BAŞLAR DİRİLİŞ
... bireysel benliğin toplumsal inşaya dönüşmesi...
TEVHÎD RİSÂLESİ
“Millet-i Zât ve Ulûs-u Şehâdet Üzerine…”
Gerçek Aşk Nasıl Anlaşılır?
Ruhsal Uyum mu, Nefsî Tutku mu?
Gerçek aşk; huzur, kendin olabilmek, sadakat ve karşılıklı iyilik ister.
Git Aklımdan Gelme
gelme diyorum sana gelme
gelme aklıma girme hayatıma
darmadağın oluyorum paramparça
ruhum bin parçaya bölünüyor
Ulus ile Millet:
Bir Ruhun Bedeniyle Tanışması Gibi
Millet, ezelden bir yâr gibidir.
Henüz dünya sahnesine inmeden önce,
Araftayım; ne yaşarım, ne ölürüm,
Enkaz altında bir can, buz kesmiş ellerim.
Sessiz çığlıklarım, kör vicdanlarda yankısız,
Şeytan susmuş, insanlık unutmuş sırlarını.
Sen vardın rüyamda; ölümün ortasında,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!