Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Ve işte yeniden mevsim yaz
Aylardan temmuz…
Havada kokuların çarpıştığı
Bir Çeşme akşamında,

Eylülün onuydu
sene iki bin on altı,
Tanrı’nın lütfü, bir mucize,
Işık oldun, neşeler getirdin hanemize,
Elif elif esecek yeller güzelim

Ellerin gelir aklıma birden ellerini ararım,
Ellerimi ellerinde unuttuğumu hatırlarım.
Sahi neredesin şu anda, hadi çık gel!
Ellerini ver ellerimi getir bana…

Sinsi bir sıkıntı çöktü yüreğime,
Gün ışığına küser oldum.
Gecenin karasına karıştım.
Durup dururken, neden!

Sana bir gizimi açacağım,
Kalbimde yalnızca senin izlerin,
Olduğunu bilmeni istiyorum.
Yıkılmış hayallerin sahibini,

Alacalı bulutlardan biri geliyor,
Gecenin kollarında uykuda yağmur,
Olacaksa gözlerinde sarhoş olmalı,
Hülyalı bakışlarında ıslanmalıyım,

Meydanları, caddeleri sokaklarıyla kent,
Kimsesizliğe, sessizliğe hüküm giymişti,
Bir bilen olmadı soranda öğrenemedi,
Gökyüzünde yıldızlar, kentte ışıklar,

İçli ve bir o kadar çelişkili duygu, ayrılık,
Yalnızlık tükenerek yaşamanın eylemi,
Geceler kâbus gibi çökmemeli insanın üstüne,
Salgından korumak değil mesele, işkence,

Çeşme’den yüksekte manzara tepesindeyim,
Çeşme’ye göre hoş, bana boş hayallerleyim,
İyiyim, özgürüm sanıyorum desem de,
Beyaz yalanlarla kendimi avutuyor, aldatıyorum,

Hayallere dalmışsa gözler derin,
Gönüllere değmeyen hayaller yalan,
Günün öyküsünü şairin eli yazmış
Perdeler bir açılıyor bir kapanıyor,