Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Gök kubbe mavişini kaybetmiş matemde
Yaşama sebebi ağaçlara küsmüş yapraklar
Çıplak dalların kırıldığı bir mevsimdeyiz
Işıkları sönmüş karanlığa saklanmış yıldızlar
Rüzgarlara boynunu büküyor ağaçlar
Şaşılacak şey mevsim kaçağı güneşi esir almış

Hükümlün Olayım

“Yürekte doğan ışık kalemde şiir olur.
Aşk sonu meçhul bir derinlikse,
Gökyüzü o denli yüksek ve sonsuz…
Her şiir aşk şiiri midir diye sorarsanız

Hüznün Öyküsü

Çeşme’de ebruli bir sabah başlıyor,
Tıpkı bizler gibi yaşlanıyor ayrılıklar.
Zemheri soğuklarda içimi ısıtırdı nefesin,
Güvercin kanadına yazdım adını bilmezsin.

İçimde biri var.
Kanıma giren damarlarımda dolaşan,
Aklımı karıştıran,
Sözleri kulağımı çınlatan,

Gidiyorum.
Umutsuz yaşamların, mevsimlik yıkımların
Yerin dibine battığı yerleri görmeye
Efkarlarımı dağıtacağım bir diyar bulmaya…
Kronik yalnızlıklarımdan kurtulamayacağımı
Bile bile hem de…

Ayları günleri saydı insan,
Niçin?
Elbet dünyaya gelmek,
Ve yaşamak için…
Hep başının üstündeydi,

Doğuşun muhteşem,
Batışındaki ihtişam,
Harikalar diyarında,
Her gün sizinleyim,
Altın ışıklı haleyi ve seni,

Şiirlerle beraber ıslandık yağmurda
Böyle başladı alacakaranlığı günahın
Zamanın köhne kapılarına kilit vurdum.
Böyle büyüttüm bu günahı…

Hiçlikten başlıyor yolculuğum
Hiç izi olmayan yollara izimi bırakacağım
Hiç gidilmemiş limanlarda
Haritalarda görünmeyen ıssız adalarda
Hiç söylenmemiş sözler kitabı sana adanmıştı
Hiç bilmediğim dualarla,

Kopup gelmişsin Anadolu'mun yanık bağrından,
Çileyle yoğrulmuş bereketli topraklarından
Yüreğinde ezgiler, elinde saz kaderini yazmaya,
Nasibini almaya, acımasız Ankara bozkırından.

Plaklarda çalarsın, kitalara yazar,kasetlerde söylersin.