Derya Avşar Şiirleri - Şair Derya Avşar

Çekilmez oldu dünya kahrı,
Derya oldu, durmaz kanı,
Vicdan yok kim kurtarsın canı,
Değmez kardeş eli çıkmaz enkazı.

Çocuk çığlığı duyulmaz oldu,

Bugünlerde kuru gövdeli bir ağacın dalında salınıyorum
Etrafımda ki dost yüzlü insanlar,
Cellât gibi ayağımın altındaki sehpaya vuracakmış gibi durur,
Kasırga vurmuş bir viran şehri gibiyim…

Bugünlerde silik bir dünyanın yokluğunda yuvarlanırım

Yeni bir baharda
yeni bir dalda çiçek açmış
bülbül taze çiçeği küstürmüş
o gün bugündür
bülbülün aşkıyla çiçekler solar
bülbül ise taze dala

Bir merdiven başında durur, kendini öksüz sanır
Basamakları nasıl aşacağını düşünür
Sayısız insan acısının üstünden gelir geçer
O hala olduğu yerde nasıl çıkabilirimi düşünür
Siz hiç engelinin zorluğunu düşündünüz mü?

Gerçeğimsin
Bırak bu kini uzat ellerini
Seninle biz ayrılmaz bir tekiz
Uçurumlar olsun aramızda
SEN gerçeğimsin.
Bırak eller alay etsin

Acılarımın son deminde
Sevgine tutundum
Zaman zaman gidişlerinin;
Kasırgasıyla savruldum
Seni öyle sevdim ki,
Karanlığa ışık yaptım dünyayı

Hadi gel yüreklim gel
istanbul'u gözlerinde getir
rüzgârları saçlarına takın gel
kokuları tenine sinsin
istanbul'u koynuna alda gel
mehlikâ istanbul'u yarim

Kanlı kan deryasında yüzdük.
Çırpındık ama nafile kıyıya vurduk.
Yaşanan tüm acıları içimize gömdük.
Yüreğimize bir dünya sığdırdık.
Çünkü biz kadınız…

Yırtıp geçiyorum sensizliğin karanlığını,
Hiç hesaba katmıyorum yarınımı
Yoluna serdiğim en güzel yıllarımı
Eskiyen zamanla yokluğun çürüttü gençliğimi

Soğutup soğutup içiyorum dertlerimi

Vardır ya sebepsiz hüzünler...
gözlerin dalar ya hiç bilmediğin yollara
birileri uzağında seni arar daldığın
o yollarda...
geçmek istersin karşılaşmak umuduyla
belkide hüznü çoktan aynı yolda