Derin Akkurt Şiirleri - Şair Derin Akkurt

Avlumuz, taş döşemeliydi.
Taşların arasındaki yosunlar,
ve zaman içinde meydana gelen çatlaklar
sanki geleceğin habercisiydi.
Annemin yüzündeki hüzün,
babamın uzak bakışları,

Fıtratım yalnızlığı kabul etmiyor.
İki yanı keskin, iki ayrı zaman...
Suskunluktan iç içe geçtiğim günlerde,
iki yanı körelmiş bir hançere dönüşüyorum.
Yarenim; bir sarımlık naneli tütün,
ve tutunmak için direnen bir parça yaşam.

Di'li geçmiş zamanlara iç geçirip
ayın karanlık yüzünden bulmayı umduğumuz neydi?
Her şeye inat yeni bir düzen mi gerekiyordu?
Göğün ekmek tavlama havası yağmuruna,
güneşin sac tavasına döndürdüğü güne ve
di'li geçmişe dil döken ezberime yeni bir düzen...

Bir kelime yetmişti; içten bir 'merhaba.'
Konuşmadan paylaşılan ne çok şey vardı aramızda.
Bir balonun peşinden koşmak,
Çimlere uzanarak gökyüzündeki bulutlara isim takmak,
Mutluluk işte bu kadar basitti.

Ben hep uslu bir çocuktum…
Hiçbir mahallenin altını üstüne getirmedim.
İyi kötü ne varsa içimde yaşadım,
hep içime attım.
Gece ile mor konuştum konuşmasına da
sır diye bir kavram kalmadı aramızda.

Bitmesin dediğim sayılı günlerin son saatleri.
Son gecemizin buruk tadı kalacak birazdan geriye.
Yeni bir günü müjdelerken güneş
kuşlar bizim için ötmek yerine ağıt yakacaklar.
Güneş sarıp sarmalarken doğayı,
veda çanları vuracak penceremize.

Ne hikmetse, bu romanın başlangıcı
ikimizden parçalar gibiydi.
Oysa iki eksi bir artıya eşit değildi.
Ama yok öyle kolayı seçmek!
Yok sana bu aşktan azatlık!
Paslanacak ellerinde kelepçe.

Seni çok özledim.
Mevsimlerden kış, aylardan ocak...
Aşk sanırım sana çok yakışacak.
Ben aşkın ta kendisiyim desem,
Gece gündüz seni gölgesine çağıranım desem,
Binlerce kardelen arasından

Ne vakit büksen bileklerimi,
türlü telaş içinde varlığını hasretle arayıp durdum.
Sırtımda umutsuzluğun küfesi…
Kim olduğumu nicedir unuttum.
Yanımdasın öyle mi?
Kuvvetle muhtemeldir ki,

Durdum, çünkü yürümek için sebep bulamayan,
düşmek için de bahane aramaz.
Zamana direniş değil bu, ben sahiden taş olmuşum.
Ağaç gibi beklemeyi, rüzgâr gibi esip geçmeyi öğrendim.

Kapıyı vurup çıkarken her şeyi geride bıraktığını sanırsın.