Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Dağın Dorukları beyaz
Ovada kıvrılarak akan nehir berrak
Denizler nedense koyu mavi
Dağın etekleri yeşilli güllü dallı
Sıra dağlar görkemli ve oldukça dik
O dağdan ötekine atlayarak gezen alageyik

Bazen bu kasabadan çekip gitmek
Bir dönemi tümüyle silmek geliyor içimden
Çok şeyine katlandım sevgimden
Yılıyorum yoruluyorum üzülüyorum
Burada daha fazla neden kaldığımı
Düşünüyorum ama bir türlü bulamıyorum

Hayallerine duygusal derinlik katamazsan
Seni sabitleyen zincirin olur daha da gidemezsin
Çektiğin sıkıntılar dostun olur itiraz edemezsin
Bu işin en güzel tarafı seninle büyümek oldu

Geçip giden bir vefasız ömürdü
Gideni biz sadece o an sandık
Oysa aylar su gibi akıp gidiyordu
Bizde aylara daldık oyalandık
Hazanın hüznü geldi geçti

Seninle ilgili tereddütlerim vardı
Bir türlü karar veremedim
Ya aşkın yalandı yada hayalin
Artık kalmadı eski gizemi
O muhteşem lacivert gecelerin

Dün yine geçtim o hazan bahçesinden
Avuçlarım soğuk gözlerim dolu
Sensiz bir avuç toprak bile istemem
O verimli hülyalar ülkesinden
Geçmesin kapımdan istemem
Sana uğramayan hayal kırıntıları

Papatyalar diğerlerinden farklıdır
Nedense özünde gizemi saklıdır
Papatya sevmeyi bileni seçer
Uğruna ölmeyi hak edenlerin
Hasretle yar yolu gözleyenlerin

Emin olmak zordu eskiden
Karşılıklı oturup konuşamazdık
Sevgiyi papatyalara sorardık
Seviyor mu sevmiyor mu diye
Kendimizce fallar tutardık

Kaybetmeyi göze almışların cesaretiyle sevmeli
İnsan kaybolduğu yerde kendini tanımalı
Sahip olmak, tanımak demek değildir
Yumuşak ol;

Albümdeki resimlerini teker teker yakmıştım
Birine kıyamamış saklamıştım
Saklamaz olsaydım ona da ben yandım
Baktıkça yandım derdimi hep içime attım
Dipsiz suskunluğum inadımdandı
Kimse aldırmadı kabullendim sanıldı