Cevdet Dino Şiirleri - Şair Cevdet Dino

I

İstanbul, esaretimin kirli sesi, nemli çığlığı
Matemli kepenkler ardından bakarken gri gökyüzüne
Tavanlarda örümcek ağları ve tutsaklık…
Üşütür beni yalnızlığın ey koca çınar!

Çam kozalakları
sereserpe gövdesinde ağacın
Islak ve nemli bedenlerine hücum ediyor güneş
ışık süvarileri kuşanmış kılıçlarını
kurutur sırtlarından süzülen teri
çıtır çıtır her nefeslenişleri kozalakların

Çatıdan sarkan iki buz kristali sarmaş dolaş,
Güneş vuruyor sırtlarına
Kendi devrini yaşatmak için
Kristaller;
Parlıyorlar hükmüne rağmen güneşin
Alt etmenin bir yolu beklemektir düşmeden geceyi

Zemheriye bürünmüşse yaz
Kışın soğuğundan kaçmaya çalışma
Arar, bulur aynı terennüm seni
Hep içinde olduğun sarsıntı
Yıkacaktır seni…
Pek yakın…

Yeni başlayan bir yolculuk
Bir ihtilalin başlangıç aşamalarını anımsatan
İllegal yürüyüşlerle büyüyen
Özgürlük çığlıklarıyla sessizlikleri delen
Tutsaklığının kor ateşini meydanlarda haykıran
Zindanlarda savrulup dağlarda yeşeren

Tenhada esmer teninin kokusu
Kurşun grisi bir yalnızlık
Bulmak istiyorum seni
Tenhada sen üşümekli

Rüzgarlı bir mavilik

Mahallesinde tozlu esiyordu rüzgârlar
Çıngı ve çan demirinde gri sesler
Yankılanıyordu köprüde zaman
Akan altından kirli yelkovan

Ateş yumağında ve zehir taciri

Kan kızılı eldivenler giymişti ellerine kalabalıktan biri
Demir topuzlu kemer, ince burun kestane renkli ayakkabılar
Üzerine damla damla lehim dökülmüş, dizlerinden yırtık pantolon
Koyu kahve renkli, yosun desenli deri bir mont
Kulaklarında Yavuz’un sarkmalı küpeleri
Alnının orta yerinde birleşen kaşlarını çatıyordu gelip geçene

önce hafiften bir rüzgar eser
dolanır gönlüme
seni ardıllayan saçların
kıvır kıvır, ince ince...
esen rüzgar fısıldarken
duvardaki resmini hatırladım

-Cebimde kızıl bir süs
Denizin haykırışı ürpertisini nakşetmiş-
Kırışık alnımda baharın son kokusu
Çatlamış tomurcuklar neşemi bozmaz
Yükselir dalga kıyımda
Yüreğimde çakıl taşları