Can Çalışkan Şiirleri - Şair Can Çalışkan

sensizliğe direnen kirpiklerimi
tek kişilik dünyamın
dayanağı olmayan sabahlarına açıyorum
basit bir 'ayrılık' kelimesine
hevesi kırgın
havası durgun

Haksız olanın sesi çok çıkarmış.
Ben o yüzden hep
Sessiz...
Sakin....
Durgun bir su gibiyim.....
Zerre gözümde değil,

Siz hiç vurdumduymaz birine
Şiirler yazdınız mı?
Gecenin kör karanlıklarını
Gün ışığına devirirken
Yalnızlığınızı yıldızlara ispiyonladınız mı?
Kendinizi her mutsuz hissettiğiniz de

senin olmadığın bu koca şehirde
adım sevda zayiatı diye geçiyor
elim ne zaman telefona gitse
gözümün önünden
kapımdan eksik etmediğin haksızlıklar geçiyor
çaktırmamaya çalışıp şiirlere buladıkça ellerimi

gözlerinin aleviyle su bile yanıyor; ben ise yanmaya çoktan meyilli çıra
haydi durma kat ortalığı toza dumana
kış günü bahçemdeki yedi verenim
yaz sıcağında bile çıkmaz sokaklarında ikamet ettiğim
biz seninle aşk'a müptela iki divane
istediğin kadar es,gürle hatta yağ ama bizi bitirme

Elim kaç kere gitti telefona biliyor musun.? Kaç kere kahrettim umursamazlığına. Beynimi kemiren uykusuzluğuna rağmen mantığım kaç kere ”Biraz sevseydi önemserdi sözlerimi,çeki düzen verirdi hareketlerine,üzmezdi bizi.” dedi durdu biliyor musun.?

Kendi kendimi yemekle bir yere varamıyorum. Alıp başımı dışarı çıkıyorum,dolaştığım mağazaların vitrinlerinde ne gördüğümü hatırlamıyorum. Korkarım tekrardan sigaraya başlayacağım. Belki yükümü azaltır. Zira kendimi bile taşıyamıyorum.

Günün hemen her saatinde “acaba şimdi ne yapıyordur” düşüncesi aklıma hakimiyet kurmuş resmen. İşten çıkış saatlerini, eve kaçta vardığını, haftasonları harfiyen ne yaptığını, en çok hangi yemeği sevdiğini, balığın en tazesini nereden aldığını bilmek ne acı. En kötüsü de bensizliğe rağmen arkadaşlarınla gülmen.

cam kenarında beklemeyle geçti ömrümüz
çünkü hep bir beklediğimiz
hep bir gelmek bilmeyenimiz oldu
günümüze güneş
ömrümüze eş bildiğimiz
bir selamına tüm çektirdiklerini sildiğimiz

Sensizliğin koynuna gözlerimi sererken
Hangi vefasız yüreklerde açmaktasın kim bilir
Usandım gündüzlere gece yüzlü acılar beslemekten
Ve gecelerin dibine vurmaktan, seni beklerken
Yitirdim huzur adına ne varsa
Kendini mutlu hissettiğin kollara inatla

ilk gidenden bu yana
hiç bir eksik tamamlayamadı yarımlarını
onaramadı acıdan uyuşan yanlarını
borç hanesine işlendi üste kalanlar
ve çerçevelendi tüm anılar
siftah niyetine bile harcanamadı

Benim bu şehirden gitmem çok anlam ifade etmez...
En fazla bir CAN eksilir...
Ama yüreğinden gidersem;
Canından CAN eksilir...