Cahit Konut Şiirleri - Şair Cahit Konut

Yeri b(i)re yalan dünya,
El eyledin beni beni.
Çekmek için bir tuzağa,
Gel eyledin beni beni.

Bilmeyenden, bilene,
Gidersen kurtulursun.
Helâl rızk* dileyene,
Gidersen kurtulursun.

Yetim kalmış yavruya,

(Yöremizde; “Kuşlar teneye döner.” Diye bir söz vardır. Anlamı: İnsanlar çıkarına koşar demektir. Tene, tane anlamındadır.)

Otağım, evim-barkım,
Fakirhaneye döndü.
Ayrılık söyler türküm,
Vuslat seneye döndü,

Kar yağınca avcılığın zamanı,
Meydan Dağı bir acayip kışın var.
Eser gediğinden* yakar dumanı,
Aslan gibi bir eğilmez başın var.

Bayırından gelir kekik kokusu,

Meyveli dal eğer başın,
Meyvesizler uzar gider.
Yerden kalkmaz ağır taşın,
Hafif olan yüzer gider.

Mağrur olan, dindar olmaz,

Çatal kapı üç kanatlı,
İçine giremez atlı.
Bu gün yârim bana küsmüş,
Yalvarırım datlı datlı.

Mili mili, gâvur mili.

Eğer Moskof bu illere gelirse,
Dağların her biri, bir mezar dostum.
Fesadı, fitnesi, namussuzluğu,
Gül kokan yurdumu tüm bozar dostum.

Evvel vaat eder, iyi baktırır,

Asla yalan söylemezdi,
O, Muhammed-ül Emin’dir.
Hiç bir kötü söz demezdi,
O, Muhammed-ül Emin’dir.

Düşenin dostu olmuyor,
Düşme dara ey evlâdım.
Boşalan geri dolmuyor,
Deşme yara ey evlâdım.

Öfkelenme, sakın kızma,

“Neden yüzün gülmez?” diyorlar bana,
Üzülenler varken, nasıl güleyim.
Öyle şelek yüklenmiş ki; sırtıma,
Ezilenler varken, nasıl güleyim.

Haklı iken, haksızlığa uğramış,