Cahit Konut Şiirleri - Şair Cahit Konut

Cahillerle tartışmazdım her şeyi,
Gerçekleri inkâr eyledi gitti.
Çıkarına koştu, döndü köşeyi,
Bilerek yalanı söyledi gitti.

Kanuna uymadı o kabadayı,

Toprak, şeklendi fani Dünya’dan,
İnsan, bir damladan güzel can buldu.
Ruh yükseldi, geldi Kalû Belâ’dan,
Bütün gıdalardan taze kan buldu.

En şerefli varlık kıldı insanı,

Sırlar Âleminde bir damla idim,
Anamın karnında dirildim işte.
Dokuz ay, on günlük bir yoldan geldim,
Şu yalan dünyada görüldüm işte.

Babam kulağıma adım okudu,

Bir gün daha fazla yaşarım diye,
Başkasının ölümünü isteme.
Her insan nasibi kadarın yiye,
Elindeki dilimini isteme.

Kimisi mahzundur, kimi havalı,

Ey erenler bakın dünya haline,
İnsanlar, insandan kaçar olmuşlar.
Güç vermişler zalimlerin eline,
Haset tohumunu saçar olmuşlar.

Açıktan-açığa çalıp-çırpanı,

Bir oraya, bir buraya sevdiğim,
Aslı’nın, Kerem’den kaçtığı gibi.
Derman sende, bana ilaç vermeden,
Hekimin, veremden kaçtığı gibi.

Güle sarılamam, helâl olmadan,

Hatırlayıp eski kötü gününü,
Asma suratını kadan aldığım.
Seni sevenlerin yıkma gönlünü,
Kesme selamını kadan aldığım.

Ailede erkek, kadın,
Ayrı-gayrı seçemezsin.
Anadan, babadan, yârden,
Çocuklardan geçemezsin.

Sevgi, saygı, hürmet katan,

Arpatarlası’nda Kara Hasan’ın,
Güzel bir yurt tutmasını duydun mu?
Yükünü sormuşlar Kara Mazı’nın,
Kara nohut ekmesini duydun mu?

Biçilir buğdaylar, yapılır şelek,

Tiren gider, sinyal nerde, ray nerde?
Her yıl kör- körüne ölene bakın.
Deprem nerde, bina nerde, fay nerde?
Gören var mı? Tedbir alana bakın.