Herkesin bir bahanesi var sevmemek için,
Kimi korkar incinmekten, kimi kaçmak için.
Kimisi der, “Vakit değil, yollar uzun,”
Kimisi susar, kalbini kilitler her gün.
Sevda kolay sanılır, zor gelince kaçarlar,
Bu dünyaya geldim ama şansım olmadı,
Ne yaptımsa, kader yüzüme gülmedi,
Doluya koydum, almadı,
Boşa koydum, dolmadı.
Denedim, denedim, bir kaç yıl,
Gülmedi şu bahtımız,
Her yol çıkmaz sokakmış,
Kalplere kilit vurmuş,
Bu dünya zalim imiş.
Bir umutla bekledik,
sen bana bakma,
ben senin baktığın yerde olurum.
belki bir köşe başında,
belki bir sokak lambasının altında.
gözlerin nerede ararsa beni,
Herkesin bir bekleyeni var,
ben ise bekliyorum,
ne gelecek bir gemi,
ne dönecek bir yolcu.
Beklemenin rengi gri,
Saat kaçta gördün,
belki hüzün vardı sokakta.
Rüzgar, usul usul eski bir şarkıyı fısıldıyordu,
ve gölgeler birbirine sokuluyordu üşüyerek.
Zaman, aşk vakti değildi belki,
Yüz defa söyledim sana,
üzüntülü değilim, benim mizacım böyle.
Saklı bir hüzün gibi durur gözlerimde,
ama alıştım bu ağırlığa,
ne bir şikâyetim var ne de beklentim.
Ben seni hiç unutmadım,
Ne rüzgârın savurduğu yapraklarda,
Ne de bir yağmurun bıraktığı ıslaklıkta.
Adın hep saklıydı,
Göğsümün en derin, en sıcak köşesinde.
Nasıl diye sorarlarsa,
“Bensiz bıraktım,” dersin.
Bir zamanlar sıcak bir yudum,
şimdi soğuk bir boşluk.
Gözlerin arda kalan,
Bensiz, kolay mı sanıyorsun?
Gece indiğinde,
sokaklar saracak seni,
yapayalnız, sessiz.
Anlatsan da duymayacak kimse,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!