Bir Kadın Şiiri - Serpil Koçar

“Bir Kadın”

Bir kadın var…
Saçının her telinde şiir kokusu,
gecenin sessizliğine düşen bir dize gibi ince,
rüzgâr bile geçerken ona dokunmaya çekinir.
Bir parmak ucuyla bile dünyayı güzelleştirebilir,
çünkü o dokunduğu her şeyi hissederek sever.

Bir kadın var…
Gözlerinde, masallardan kalma bir ışıltı,
çocukluğunda kaybolmuş umutların yansıması.
Bakışları uzaklara dalar bazen,
hiç kimsenin görmediği bir denizi seyreder gibi.
Bir kıyı düşün,
her dalgası başka bir hatıradır onun için.

Bir kadın var…
Gülüşüyle sabah olur,
güneş bile onun sesinde dinlenir.
Bir bakışıyla dağılır gece,
karanlık bile utanır yanında.
Sesi, bir annenin çocuğuna söylediği ninni kadar zarif,
yorgun kalpleri uyutan bir melodi gibi.

Ellerinde papatya kokusu,
o papatyalardan dilek tutar her sabah;
sevdiği için değil artık,
var olmanın şükrü için.
Parmak aralarında umut saklıdır,
bir dokunuşuyla bile toprak filizlenir.

Bir kadın var…
Yüreğinden bir çağlayan gibi akar sevgi,
sınırı yoktur, sebebi yoktur.
Sevdiği için yanar, ama küllerinden gül açar.
Kırıldığında bile zarif,
incindiğinde bile sessizdir.
Çünkü bilir
bazen sessizlik, kelimelerden daha yüksek bir çığlıktır.

Kirpikleri bir mızrak gibi,
ama savaşmak için değil,
gözyaşlarını saklamak için eğilir aşağı.
Ve dudaklarındaki her buse,
şifa niyetine konar bir kalbin tam ortasına,
kırıkları birleştirir, suskunluğu ısıtır.

Bir kadın var…
İçinde mevsimler yaşar.
Bir yanıyla bahar kadar umutlu,
bir yanıyla sonbahar kadar derin.
Kışın soğuğunda bile gül açtırır,
çünkü bilir sevgi bir tohumdur,
yeter ki toprağa inansın.

Bir kadın var…
Kendi içindeki fırtınaları susturmayı öğrenmiş,
ama rüzgârın sesini hâlâ duyan.
Bazen bir dua gibi yürür sokaklarda,
bazen bir şiir gibi dağılır gökyüzüne.
Bir dokunuşunda kalır anıların izi,
bir susuşunda gizlidir binlerce kelime.

O kadın,
hem sevilmeyi bekleyen bir çocuk,
hem de sevmekten yorulmamış bir yürektir.
Her gidişte biraz eksilir,
ama her sabah yeniden başlar kendine.

Ve sonunda anlarsın…
O kadın,
yalnızca bir bedende değil,
bir şiirin, bir duanın, bir yağmurun içinde yaşar.
Belki de Tanrı, kadını yaratırken
aşktan bir kıvılcım düşürmüştü yeryüzüne
işte o, o kıvılcımın adıdır.

Bir kadın var…
Dünyayı değiştirmeye değil,
yüreğini anlatmaya gelmiştir.
Ve anlattıkça,
dünya biraz daha güzelleşir.