Kahpe bir hayattı yaşadığım
Ya hep ben treni kaçırdım
Yada trende bana yer yoktu
Gülücüklerimi benden alan
Ömrümü çalan bir hayattan
Ne bekleye bilirdim ki başka
Güneşli bir günde
Yemyeşil çayırlarda
Sümbül kokusunda
Gül renginin asaletinde
Masmavi denizin berraklığında
Çocukların masum gülüşlerinde
Bir amansız fırtınadayım
Kanatlarım kırılmış uçamıyorum
Dost bildiklerim sırtını dönmüş
Hepsi kaybolmuş ortadan bir bir
Düştüğüm bu çukurdan çıkamıyorum
Bana bir adım atana koşmalarım vardı
Bana ihanet edene dinmeyen öfkem
Moralim bozulunca yüzümdeki bakışım
Sevdiklerimi üzene bitmeyen intikamım
Başladığını bitiremediğimde huysuzluğum
İstediğim olmadığında teslim olmayışım
Kayboluşlarım vardı benim
Bazen yorulunca hayattan
Kendimle yalnız kalmayı seçerdim
Bana en iyi gelendi kendim
Huzuru tek bulduğum yerdi
Kendimi kendimle baş başa bırakırdım
Yorgunum
Kendimi yalnız hissediyor
Ve de toparlayamıyorum.
Bedenim büyüdükçe,
Ben küçülüyorum.
Özlüyorum kendimi
Kendimle yalnızlığı seviyorum ben
Kimse ile konuşamadığım herşeyi,
Kendimle konuşabiliyorum çünkü.
Utanmıyorum, sıkılmıyorum
Kendime anlattıklarımla rahatlıyorum
Yanlızlığı seviyorum ben.
Şimdi kendimle yalnızım
Baş başayım ve karşımdayım
Ne kuru gürültüler
Nede o samimiyetsiz
Kalabalıklar var yanımda
Dünya hapishanesindeyim
Keşke hiç çıkmamış olsaydın önüme
Beni amansız bir aşka bırakmasaydın
Her köşe başında
Anlamsız bir sen aramasaydım
O seni tanıdığım gün
Olmasaydı keşke hiç
Ben hüzünlerin uğrak noktasıyım
Varsa üstünde bir yük bana bırak
At gelsin sana ağır gelen her şeyi
Alışkınım ben her şeyi üstlenmeye
İyi ol sen yeter ki, kötüler bana kalsın
Üzülme üzülürüm diye, ben senin yerine de üzülürüm
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!