Bestami Kurtuluş Şiirleri - Şair Bestami ...

çocukluğum oturur gecenin karşı köşesinde
ellerimde döndürülmemiş şimşir topaçlar
uçurulmamış uçurtmalar ve kırık bisikletim
yüzleşemediğim ilk korkuydu geride kalan
yüreğimin tahta perde tutsaklığında
gözlerime tuzlu yaşlar gibi dolar hasretim

yok olmanın çıplak gözle görüldüğü
kıyısı kuzeyin saklı kederlerine sığınmış
el altından zaman öğütülen
uluorta bir şehrindeyim marmara’nın

istanbul içinde bulduğum bir başka istanbul

Bana bir baksaydın görecektin
Ben mavi tutkunu bir buluttum
Sağanağımla okşardım saçlarını
Sonra süzülürdüm koynuna
Bir baksaydın bir bilseydin
Ardınca maviyi terkedecektim

dubalı köprünün turnikelerine yaslayıp
sallandırdım hatıralarımı
münevver dedenin yadigarı
demode ama hala amade
vapur sefasından dönüyorum

ne arzular peşinde pervane deli gönlüm,
ne çıkmazlardan döndü kaderimin kavşakları
çakıl taşlarına oturup yol kenarlarında
geçenlere el salladım kaç hüzün nöbeti

eski tüfek oldum mu şimdi ben

bu gece bir roman çaldım
hiç yaşanmamış bir hikayeyi
oturup silbaştan yazdım

yanlı bir düş kurdum tutkulardan sorumlu
kopuk dalına sövüp sayan bir ağaç

ah! .. sonradan gelen aklım
ve aklıma gelip te ihtimale sığmayan ruh hallerim
görüp mana veremediğim geçmiş zamanlarım

naçar limanlara kaldım
pişmanlığın azgın diktasında

Vapurdan iniyorsun
Solgun bir akşam üstüsün
Yorgun adımların
Yollarımda yürüsün
Bak şöyle bir iskeleden
Sularda sesler oynaşır

bey doğdum
bey yaşadım
bey öldüm
kara duvarlar ördüm en uzun gecelerde
savruldum en uzaklara
en yakına döndüm

gün ortası uykularının rüyasıdır
efkar gibi havada asılı durur
yüreğimin en sana yufka yerinden
aralasam nağmeleri usulca
beni hiç beklenmedik bir sevda vurur