Bestami Kurtuluş Şiirleri - Şair Bestami ...

usulca süzülüp düştü dalından
fasl-ı baharda yorgun bir yaprak
küllenmiş sevdalarla dolu
dağ gibi bir yürek göçtü
yediveren güllerin bağından

yürek hoplatır bir ay yuvarlandı
gecenin bir köşesinden bir köşesine
hayaletler gibi süzüldü tekneler boğazımdan
yıldızlar kaçışırken sağa sola
bir istanbul daha akıp gitti sulardan

yaz kurudu poyraz gölgelerinde incirin
son çınarı dün gömdüler kuyuluk'ta
ben bahçelerin yalnız perişanı
bir başıma dönüp durdum mevsimi
hatır tükendi, hal tükendi, nar zamanı

bir vakit daha öldü
ayaklarımızın dibinde
bir ezan daha soldu mevsim
sonunda bende öldüm
aşklarım, düşlerim ve isyanlarım
ve toprağa sığmayan bencilliklerim

bir yorgun akşamından bir yorgun sabahına
uyku tutmaz bir gecenin
gafil vakitlerine uyandım

ilk dolmuşlarında gri sabahın
serin nefesler çektim

yarın hep yarındı
beklemezdik biz
uzanıpta tutuverirdik dallarından
sabredemezdik
katlanılmazdı bir yarına daha
olmalıydı

pür neşe açıp kanatlarını
bandırasız bir yelkenli martı
süzülüp koynunda marmaranın
çipil dalgalarıyla bata çıka
tutunacak bir taş arıyor

bizde neler var
biz derken kaç kişiyiz
kaç kişiyle bir cenaze kalkar
biliriz birbirimizi

diyarın birinde bir güneş batar

koptu hayat
acı kaldı iki yabancıya
güç kaldı, bozgun kaldı
üç kaldı sabaha

irili ufaklı saadet vaadedilen
bir selamı destek alıyorum
nesli tükenmeye durmuş bir hayır duası
kalkıp doğrulup kendi ağacının dalından
küskün bir çam ağacının kozalağına kondu konacak
bir kumrunun yolunu bekliyorum bıkmadan