Güller kendini büyütür
Yaşamakta amatör kalıyor insan
Yaşamayı bırakıp da sevgilim
Yaşadığına inansan
Ve kabr diyor bir mumya
Kabuslarımdan uyandım oysa gerçekler daha korkunçtu
Daha karanlıktı gök ve dahi sonsuzluk
Kabuslarımın bir sınırı vardı gerçeklerin yoktu
Kabuslar gördüm bir çoğu gerçek kadar korkunçtur
Fakat asıl korku içinde değilmiş insanın
İnsan kendi yarattığından nasıl olur da korkar oldu
(Milena sen başkaydın,
Hasta bir adamı sevecek kadar hastaydın.
Franz Kafka)
Belki inanmayacaksın İlayda
Kağıtta bir leke midir adım
Ya da bilerek yapılmış bir hata
Bu yalan dünyaya bağlanıyorum
Durmadan durulmadan
Bir çarmıha asılmışım gibi
Kalbimde adın kazılı
Bir şiir yazmalı belki de bir şarkı
Adın kalbimde kazılı
Gökyüzünde yıldızlar gibi
Yıldızları silmenin imkansızlığı
Kalbimde kazılı adın
Kalbini ferah tut
Rutubetli odalar insanı yaşlandırır
Cesedim genç ruhum eski bir plak
Plaktaki şarkılar insanı hep mi ağlatır
İçimde kan ağıdı
Akıyor bütün damarlarımda
Biri bir şey anlatmalı
Gerekirse kaos
Yaratmalı kendini
Kendi içinde
Kan akmıyor artık damardan
Bana susma haklarımla
Yeni bir yalnızlık yaratan
Bir izdir bu, beni bırakan kadından
Çocuklar öldü içimde
Üzünçlü değilsin, üzülmek mor bir dağ içinde
Kim olsa üzülür sevgilim, senin yerinde
Yeni bir tarih yaratırken kuşlar göğün içinde
Göçmek istiyorum ben de
Çorak iklimlerden
Bereketli kalbine
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!