Kim yaktı bu ateşi?
Büyüyor yaladıkça ruhumu çılgın alevler.
Bu duman benim mi böyle?
Göz gözü görmüyor artık.
Sinsice,
İçten içe,
Suskunluğumun sebebi sen değilsin.
Vallahi bak!
(Tövbe Allah’ım.)
Hiç üzülmedim sözlerine.
Beni, hiç kırmadın ki sen.
Aç gece!
Kapını çalan benim.
Kim kalır benden başka bu vakitte?
Anlıyorsun değil mi?
Yüzümden düşen bin parça!
Öpsem seni İzmir’im,
Darılır mı sence, sevdiğim o şehir?
Sen de, ne hainsin hani…
Bitmiyor şarkıların dudaklarımda.
Sürme çekmiş kara gözler gibisin
Bakmaya doyamadığım….
Kaldır şu küs bakışı aramızdan
Sana bir şeyler söyleyeceğim.
Yaklaş hadi!
Eğilsin dudaklarıma sağır ettiğin kulağın.
Durdurdu mu sanıyorsun dünya dönmesini?
Hani, kimse yanlış anlamasa beni
Çıkaracağım içimdekileri dışarıya
Ayıplanmasam hissettiklerim yüzünden
Bütün bastırılmışlıklarımı kadınlığımın, haykıracağım.
Siz yaptınız beni böyle hesap kitap adamı
Ne söyleyeceğim diye düşünürken, yutkunduklarım
Hiç üzmedim insanları bilerek.
Bozmadım karıncaların yuvasını basarak, farkındayken.
Hep serin tuttum yüreğimi,
İyiye yordum bütün çiğlikleri
Yani…
Kusursuz değilim elbet ben de hiçbir kulun gibi
Benden sonra kimseyi sevmeyecektin…
Ellerim….
Saçlarını okşarsa, senden başka baharın,
Taş olsun, tutulsun demiştin…
Çok seviyordun beni, benimdin.
Sadece benim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!