Aydın Aktay Şiirleri - Şair Aydın Aktay

Ey dost

Söylesem,
Tenimdeki tınıyı telinden
Kopartır mısın?
Sarı bir ezginin hüznünden ayırır mısın?

Günün eşsiz güzelliğini hissetmeye çalıştığım ve yine beceremediğim yeni bir an…. Bunun ceremesini fazlasıyla çektim hayattan. Bu enstantane hayatımda hiç eksik olmadı. Hayatımda eksik olmayan pek çok şeyin yanında bunu anmam dahi çok tuhaf….
Ramazan Bayramının ilk gününün ilk ışıklarıyla birlikte dünyaya gelen birisi hakkında üretilecek ilk spekülasyon, onun özel biri olduğu ile ilgili olabilirdi. Nitekim böyle olmuştu. Fakat kısa sürecek bir sevinç nöbetinden sonra aileme durumun böyle olmadığını kabul ettirecek çeşitli numaralar yapmış olmalıyım ki yakamı bırakmışlardı. Fakat Aydın ismi bu boş sevinç nöbetinin yarattığı arbededen kalma üzerimde bir ömür boyu taşıyacağım bir yara izi gibi durmuştu.
Geçen birkaç yıl içinde bırakın benim özel biri olduğumu, hastalıklı yürüyemeyen, başa bela olacak bir çocuk olduğumu hatta ölmeme gerektiğini beyan eden güçlü bir kamuoyum oluşmuştu bile...
Sonraları duruma müdahil becerikli bir doktorun gözetiminde bu badireler atlatılmıştı.
Böylece unutulup kendisinden hiçbir şey beklenmeyen biri olma fırsatım da kaçmıştı elimden. Yaşıyorsak bunun bir anlamı olmalıydı, ve süreç başladı…
Maslow’un meşhur ihtiyaçlar hiyerarşisinde temel ihtiyaçlardan sonra giderilir dediği “kendini gerçekleştirme” aşaması Türkiye’de azıcık psikoloji eğitimi almış ve karnını tok hisseden her vatandaşı şair, sanatçı futbolcu olmaya zorlamıştır. Dünyada da durum böyle midir? Bilinmez. Ama, bu durum Türkiye’de neden herkesin şair olduğunu açıklıyor. Bana gelince, ben de bu konuda pek masum sayılmam doğrusu…

Bilmem ki hangi kıyısında hangi şehrin ne konuşulur
Kimin koynunda ne hasretler gizlidir
Hangi şehrin hangi kıyısındadır hayat?
Yaşamak acemi bir çocuk gibi ayağıma dolanıyor bu yüzden.
Bu yüzdendir semtinize rahat giremeyişim
Bacak bacak üstüne atamayışım karşınızda

Kapanıp giderdi bizimle açılan tüm kapılar
Bir rengin bizim rengimizde solduğunu görürdük
Akranımız bulutlardı, onlarlaydı yarışımız
En güzeli,
karşılıksız sevdalara açıktı gönlümüz.
Her daim kutlu bir günü gözlerdi gözlerimiz.

Yine yüreğime yerleştirdiği hüzünle birlikteyim sabahın. Sessiz bir çığlıkla beraber ama duymuyorum, yüreğimi acıtıyor. Karanlık dehlizlerde gecelemiş gibi korkum avurtlarıma kadar şişmiş…
Tel tel olmuş kıllar fışkırıyor tenimden, terimden boncuklar dizilip şapır şapır dökülüyor, yine de sorum cevapsız:
-Niyedir ki, gökyüzünün esmer teninde ben ben olmuş yıldızların hışmı hep üzerimdedir? Bilemiyorum…
Dokunaklı türküler yakıp cıgaramla birlikte boğabilir miyim sabahı? Bunu da…
Ama denemek gerek, bir kez daha…